ik lees al jaren niet meer over autisme, was klaar met mij niet echt herkennen in hun woorden maar over zondagskind was iedereen zo enthousiast geweest dat ik besloot het te doen en kocht het luisterboek.
Dit is geen recensie, daar doe ik niet aan, ik vind het oordelen of iets goed is of erger dat iets niet goed is moeilijk, want dat geeft de kans dat er iemand door geraakt wordt en niet op een goede manier. Maar ik moet er over praten want het raakt me.
De stem op het luisterboek vertelt over gebeurtenissen in de kindertijd van Jasmijn, Jasmijn heeft autisme maar dat weet ze nog niet en ook haar omgeving heeft geen idee wat autisme is. Dat Jasmijn anders is, is iedereen duidelijk en dat wordt niet door iedereen gewaardeerd.
Ik heb het nog lang niet uit maar heb al eens bijna zitten huilen omdat ik het zo herkende, niet echt een specifieke gebeurtenis maar de voorstelling van “normale Jasmijn” een gefantaseerde versie die wel gewoon meedoet met de rest. Die wel kan praten met anderen, die niet z’n last heeft van alle indrukken om haar heen en die wel aansluiting vind bij haar leeftijdsgenoten.
De frustratie dat ze deze versie niet kon zijn herken ik zeer, wat ik ook herken is de indruk die ze van haar omgeving krijgt namelijk dat iedereen liever had dat ze normale Jasmijn was.
Ik ken ook een normale versie van mezelf, eentje zonder de verlammende angst, eentje die niet alleen weet hoe het moet maar ook de uitvoering voor elkaar krijgt. Soms stel ik me een ontmoeting of activiteit voor maar vergeet ik even dat de gene die ik voorstel normale Madelon is en wordt dat enthousiast ervoor tot dat ik weer herinner dat de werkelijkheid net iets anders is en dan is de teleurstelling groot.
Madelon Wonink 