ik wordt niet meer beter, het besef daalde opeens echt in. Dood ga ik ook niet (niet hieraan iig) dus dat noemen ze chronisch ziek en dat past ook wel. Ik heb het niet over een lichamelijke aandoening maar een psychische, tenzij er een wonder gebeurt of de wetenschap tovert nog iets uit een hoed is mijn dwang een blijvende aandoening.
Denk dat ik me nu ook (al soms een beetje spartelend) ook berust in dat lot, dat klinkt als opgeven maar dat is het niet, het is met al het rotte ervan toch proberen zo goed mogelijk te leven en niet meer tot doel stellen dat het eens weg gaat, dat doel is toch te hoog en geeft alleen maar stress.
Ik loop ook tegen het eind van psychologische behandeling aan doordat die hoed leeg begint te raken, ik ken het allemaal wel. Mijn behandelaren zien zeker vooruitgang, misschien wat meer dan ik zie, wellicht omdat ik me vooral richt op wat er nog mis is. Ook maakt het juiste kunnen doen ook niet altijd dat je ook werkelijk veel beter voelt. het is een worsteling en dat is moeilijk maar herhaaldelijk de zelfde dingen aangereikt krijgen helpt ook niet daarmee.
Ik ga nog met psycholoog nr 4 aan de slag (er is wat verloop van personeel) kijken wat hij in zijn hoed heeft en kijken of er nog iets gedaan kan worden aan dat zelfbeeld van mij en dan moet ik denk ik de giga stap nemen om de psychologische behandeling af te sluiten.
Madelon Wonink 
Beste Madelon,
Je verhaal komt mij bekend voor.
Ik heb lang getwijfeld en twijfel nog aan het nut van een nieuw psychologisch traject. Ik ga binnenkort richting begeleid wonen. Dat voelt voor mij als een afsluiting van de periode van 52 jaar waarin zelfstandig worden en blijven het doel van mijn leven was. En ik overwoog lang om als ik eenmaal verhuisd ben nog een traject in te gaan met een psycholoog om één en ander te verwerken en af te sluiten. Maar dat is vind ik nu zinloos. Ik moet het toch zelf doen, het is mijn leven.
Mijn advies aan jou zou zijn om niet zo’n traject in te gaan met een nieuwe psycholoog. Je weet toch niet of je iemand treft met wie het klikt.
Ik zelf heb veel meer baat bij gesprekken mijn thuiszorg, dat zijn mijn begeleiders (2 dames die om en om langs komen 2 keer per week in totaal)
Als je toch een psycholoog wil inzetten is mijn advies om zelf heel goed na te denken over wat deze aan jouw situatie nu kan veranderen, verbeteren. Of dat überhaupt mogelijk is. Als je dat niet helder voor ogen kan krijgen zou ik het niet doen. En als je het toch doet hou dan goed in de gaten iedere keer als gesprek met die psycholoog hebt, of je er mee geholpen wordt. Zo niet dan moet je meteen stoppen denk ik.
Een goede thuiszorg is minstens zo waardevol.
Ik heb zowel bij Boba Autime begeleiding als bij Middin de afgelopen 2 jaar enorm veel geluk gehad en het uitermate getroffen.
Succes!
LikeLike