1 van mijn problemen is dat ik mijn gedachtes te serieus neem en ze zelfs macht geef die ze helemaal niet hebben. Bijvoorbeeld ik zie voor me dat ik iemand van de trap duw dan gebeuren er 3 dingen.
- Ik wordt boos op mezelf want dat mag ik niet denken
- ik wordt bang dat ik de persoon van de trap wil duwen
- ik wordt bang dat als deze persoon later eens van de trap valt het mijn schuld is.
Echter komen zulke gedachten/beelden in me op zonder dat ik daar invloed op heb en doordat ik de neiging heb ze uit mijn hoofd te willen hebben komen ze nog wat vaker. (dit is ook een milde de echt erge durf niet niet te delen) proberen niet te denken werkt gewoon niet, dit geldt voor alle gedachtes. Bijvoorbeeld heb vaker de gedachte dat ik waardeloos ben, kan tegen mezelf zeggen dat ik niet zo mag denken maar dat helpt helemaal niks.
Waarmee ik nu aan het oefenen ben is de gedachtes als ware op een afstandje te zetten en te gaan zien voor wat ze zijn, gedachtes, niet meer of minder. Als z’n gedachte opkomt moet ik nu tegen mezelf zeggen ik heb de gedachte (of beeld) dat ik x van de trap wil duwen. Dit doet 3 dingen
- het is exposer, want ik denk het gewoon nog een keer
- het geeft me een moment om de gedachte op waarde te schatten
- het labelt het als gedachte en zet het op een afstandje
ik ben nog niet zo lang hiermee bezig maar ik ben optimistisch dat het kan gaan helpen. Het doel is overigens niet dat ik de gedachtes niet meer heb maar dat ik ze heb en dat het me niet meer zo raakt. Dat wie ik als mens ben en wat ik denk twee verschillende dingen worden die prima naast elkaar kunnen bestaan. Verstandelijk weet ik dit wel maar het voelt nog niet zo.
Madelon Wonink 