Ik game vrijwel elke avond, is dat te veel? Bij autisme denkt men dan al snel aan een gameverslaving, een ontsnapping uit de moeilijke werkelijkheid maar is dat inderdaad het geval?
Het spel dat ik speel is Minecraft, een zandbox spel waar je materialen verzameld om dingen te bouwen. Mensen hebben hele steden gebouwd in het spel. Je kunt alleen spelen en geheel je eigen werkelijkheid creëren maar ook op een server spelen en dan krijg je meer een samenleving.
Ik speel uitsluitend op een server, ik ga dus niet de moeilijkheden die ik door mijn autisme ervaar uit de weg maar ik zoek ze op door deel te nemen aan een soort micro-samenleving samen met anderen met autisme.
Op de autcraft server komen mensen van alle leeftijden en achtergronden samen om samen te spelen het enige dat ze gemeen hebben met elkaar is dat ze of autisme hebben of een familielid hebben met autisme (die meestal ook speelt). Dit gaat niet automatisch goed maar door een combinatie van geduld en begrip laten zij het werken. Er zijn duidelijke regels omtrent gedrag op de server en deze worden door de admins gehandhaafd maar dat handhaven gaat op een flexibele manier. Wat ik daarmee bedoel is dat het overtreden niet gelijk wordt afgestraft maar er altijd ruimte is om jezelf te herstellen en te leren en groeien. Ook worden vriendelijkheid, behulpzaamheid en kameraadschap beloond en gestimuleerd waardoor het een prettige plek is om te zijn.
Ondanks dat ik al een tijd lang geen kind meer ben leer ik nog om samen te spelen en daardoor leer ik beter communiceren maar ook plannen, doorzetten en mijn sociale angst aangaan. Dit zijn vaardigheden die kunnen doorklinken in het echte leven en zelfs als ik het nooit leer enk ik dat het waardevol is om iig gezelligheid en plezier te beleven.
Dus ja ik game wat veel maar het is verre van verspilde tijd of in mezelf terugtrekken, het is heel sociaal.
Madelon Wonink 