Ik heb weer eens zitten dagdromen, een activiteit die me wel vaker veel werk en koppijn heeft bezorgd want na het dagdromen krijg ik het idee dat ik het echt wil gaan doen en dan moet ik me bezighouden met vragen die de dagdroom niet heeft voorzien. Een dagdroom maakt niet uit of het echt mogelijk of realistisch is, of het tijdrovend of eng is, een dagdroom is een ideaalplaatje waarna de werkelijkheid alleen maar tegen kan vallen.
Deze dagdromer wil nu columnist worden, z’n eentje die altijd wat zinnigs te zeggen heeft, eentje waarna mensen naar uitkijken om te lezen, eentje die alleen maar wordt aangeprezen zonder enig vorm van kritiek. Ik zie mezelf al op handen gedragen worden en mijn twittertijdlijn volstromen met lof. Het is een hele fijne dagdroom.
Nu even de realiteit, ik zal iemand moeten vinden die zo gek is mij een zeer onbekende Nederlander te willen uitgeven, iemand die genoeg vertrouwen in mij heeft om me een plek te geven in hun geliefde blad of website. Waarom zou iemand dat doen?
Dan moet ik dat vertrouwen ook nog waard zijn, ik zal moeten leveren. dagelijks is niet te doen als ik ook nog een leven wil hebben, wekelijks wordt ook erg moeilijk, misschien maandelijks, zal dat te doen zijn, elke maand iets van waarde bieden? Ik weet het eerlijk gezegd niet, ik schrijf wel vaker maar heb soms ook dat ik weken of zelfs maanden niet schrijf.
Wie gelezen wordt krijgt reactie, en ik zou wel heel wereldvreemd zijn als ik echt zou denken dat die alleen maar lof zouden zijn, niet iedereen gaat het eens zijn met mij en mensen gaan er iets van zeggen. ik moet me serieus afvragen of ik dat aan zou kunnen. Ik heb het geluk nog niet veel vervelende reacties gehad te hebben maar die paar keer dat het wel gebeurde was ik er behoorlijk ziek van. het raakt me recht in mijn ziel en maakt van mijn bestaande onzekerheden een monster.
Als ik deze factoren al bekijk ( en ik vergeet er vast nog wat) denk ik dat het waarschijnlijk gewoon geen goed idee is, beter veilig op mijn eigen houtje verder gaan dan het grote publiek opzoeken.
Maar ik ben ook best een koppige dagdromer dus het idee danst nog wel even in mijn hoofd en ik wil eigenlijk wel.
Madelon Wonink 
Kritiek, zelfs in de vorm van opbouwende feedback kan soms heel lastig zijn. Er is wel een verschil tussen kritiek waar je iets mee kunt, zoals suggesties, tips etc. En ongenuanceerd gewauwel waar je niets aan hebt. En vooral dat laatste moet je je he-le-maal niets van aantrekken!
Wat betreft je schrijfrequentie: waarom probeer je het niet eerst een aantal maanden uit? Stel een deadline en neem je voor een bepaald aantal artikelen te schrijven?
LikeLike