zuchten

ik zucht en steun wat af de laatste tijd, een teken dat het allemaal niet zo lekker gaat met mij. Mensen lijken dit op te vatten als teken dat ik wil praten, een “alsjeblieft spreek me aan” maar dit is niet zo. Ik heb lang niet altijd wat te zeggen als ik zucht en kan het zelfs als vervelend ervaren als mensen er elke keer weer wat over zeggen. Het kan voelen als keer op keer op een onvolkomenheid waar ik niet echt controle over heb gewezen worden en soms zelfs als een correctie.

Het is meer het afblazen van innerlijke onrust, als een vat onder druk ontluchten. Het lucht even op, met nadruk op even dus de volgende zucht is vaak niet ver weg. Ook als ik alleen ben zucht ik erop los, waarschijnlijk nog erger dan in gezelschap want dan is er niemand die zich eraan stoort of me erop wijst.

Ik heb de dwangstoornis die deze onrust veroorzaakt al jaren (terugkijkend had ik er zeker al last van op mijn 13 a 14de misschien zelfs eerder) maar het went niet, het blijft vervelend en ik kan de onrust nog steeds niet negeren. Ik probeer het soms wel te negeren en niet toe te geven aan de dwanghandelingen die de onrust even wegnemen maar het op lange termijn alleen maar erger maken maar het lukt me te vaak niet. Het blijft alle aandacht opeisen en mateloos irriteren, het blijft voelen alsof de wereld vergaat, terwijl ik ook wel weet dat het niet echt is. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik ooit leer om het gewoon te laten. Maar ik zit nog vol in behandeling, met praten, oefenen en pillen, wie weet slaat er nog eentje goed aan.

Dus misschien wordt het wel weer eens beter en tot die tijd, laat me maar zuchten