mijn schuld

zijn vertrek was zeer plots, bij terugkeer van twee weken vakantie werd medegedeeld dat één van de begeleiders niet meer terug zou keren. Het maakte een indruk op velen van ons bij de dagbesteding, de meesten mochten hem graag, maar mijn reactie was vooral dat ik me schuldig voelde. Het was vast iets zijn geweest dat ik had gedaan of gelaten waardoor hij het niet meer zag zitten zijn werkzaamheden voort te zetten. Binnen een halve minuut van dat ik het nieuws hoorde vroeg ik om mijn eerste geruststelling “ was ik echt niet te veel geweest” hierna volgende nog twee bijna identieke gesprekken met twee andere begeleiders, omdat één keer geruststellen gewoon niet genoeg was voor mijn obsessieve schuldgevoel.

Ik voel me wel vaker schuldig, vaak over dingen waar anderen gewoon overheen zouden stappen en niet meer aan denken. Een verkeerd gebruikt woord, een vraag niet gesteld of de gedachte dat ik wat te veel was, allemaal dingen die het begin van het eind kunnen zijn voor mij. Ik voel me niet een beetje schuldig maar het doordringt me helemaal, neemt bezit van mij en laat me niet meer los. Dat is wat een obsessie met je doet, je kunt het niet van je af zetten ondanks dat je ook wel inziet dat je reactie buitenproportioneel is. Het gevoel is zo onverdraaglijk dat ik niet niks kan doen, het moet opgelost worden en wel NU, het moet worden rechtgezet ook al is er in de ogen van de andere misschien wel helemaal niks mis. Daar komen de dwanghandelingen om de hoek kijken, de dingen die je denkt of doet om het obsessieve rotgevoel te doen laten verdwijnen. Bij obsessief schuldgevoel heb ik twee dwanghandelingen, geruststelling zoeken of me verontschuldigen.

Als je erop gaat letten doe ik dit vrij vaak en mensen gaan zich erop aanpassen door me bijvoorbeeld gerust te stellen nog voor dat ik het vraag. Ook zijn ze erg voorzichtig met enig vorm van kritiek omdat ze weten dat ik me daardoor erg rot ga voelen, ze gaan op eieren lopen om mij heen en dat doet een relatie vaak geen goed. Dat mensen rekening met mij houden heeft ook als nadeel dat ik het (obsessieve) gevoel krijg dat ik lastig ben en anderen negatief beïnvloed wat weer een schuldgevoel kan geven en dat geeft een positieve feedbackloop waar maar moeilijk is uit te komen.

Wat ik in de situatie van de vertrekkende begeleider beter had kunnen doen was beseffen dat mijn schuldgevoel nergens voor nodig was en afleiding zoeken in een hobby. Door geen geruststelling te zoeken zou ik me even heel rot voelen maar dat gevoel zou na een tijdje zakken.

Met mij rot voelen bedoel ik dat ik mij erg schuldig zou voelen en het kan dat daar ook wat angst en/of onrust bij komt kijken omdat ik het gevoel heb dat ik het recht moet zetten maar geen stappen in onderneem om dat werkelijk te doen. Door dat gevoel heen komen is erg moeilijk doordat het gevoel zo sterk is, het is alles op dat moment, maar ook dat moment gaat uiteindelijk voorbij en dan vraag ik me af waar ik me eigenlijk nu zo druk om maakte.