Ik moest plots naar de tandarts want mijn kies deed zeer, normaal gesproken ga ik hier met knikkende knieën alleen naar toe maar mijn begeleidster bood aan om mee te gaan, een aanbod dat ik graag aannam want het zou de ervaring alleen maar beter kunnen maken.
Eenmaal in de stoel bleek dat er een vulling moest worden vervangen, dus verdoven, boren, het hele rattenplan. Ik was onrustig van angst en de prikkels en dat was merkbaar, ik tikte met mijn voeten en balde mijn handen. “wil je iets in je handen hebben ?” vroeg mijn begeleidster, iets waar ik niet over had gedacht, ik heb altijd een kleine pom pom in mijn tas maar gebruik het meer niet dan wel. Ik liet het aan mij geven en het hielp, ik richtte me op ademhalen en stimmen en was duidelijk rustiger gedurende behandeling. Terugdenkend aan de situatie vraag ik me af of meer stimmen mij kan helpen mij vaker rustiger te voelen?
Wat is stimmen?
Wiebel je wel eens met een been of tik je met een pen? Dan ben je aan het stimmen, vrijwel elk mens doet het wel eens en meestal hebben we er weinig aandacht voor maar bij autisme is de behoefde voor dat soort gedrag meestal groter en we doen het dus ook vaker en opvallender.
Het heeft meestal een functie, 60% van de volwassenen met autisme stimt om angst en onrust te verminderen en 57% geeft aan het te doen bij over of onderprikkeling. De meeste vinden het ook een prettig iets (80%).
wat houd me tegen ?
Ondanks dat het meestal geen kwaad kan wordt Stimmen wel vaak gezien als ongewenst gedrag en 70% heeft dan ook wel eens te horen gekregen dat het niet goed is en dat ze het niet moeten doen.
Ook richten veel behandelingen er op om dit gedrag te stoppen bij kinderen met autisme, vermoedelijk doordat het als vreemd, afleidend en sociaal ongewenst wordt gezien . De insteek is dan dat de gene met autisme zich aanpast om zo succesvol mogelijk te worden in deze wereld.
Ik kan zelf niet herinneren dat ik ooit gezegd ben niet te stimmen maar ik werd me er geleidelijk bewust van dat het gezien werd als iets vreemds en elk vreemd gedrag kon aanleiding zijn voor pesten. Ik bestempelde het gedrag zelf als ongewenst en censureerde mezelf als ware om veilig te blijven voor opmerkingen enzo van anderen. Het zelfcensuur ging zo ver dat ik me ook moest “gedragen” als ik alleen was. Ik was hierin grotendeels ook succesvol, ik stimde nog wel wat in hele stressvolle situaties (ik kon me dan echt niet rustig houden) maar meestal verbood ik het mezelf.
Later stond ik mezelf wel toe om te stimmen als ik alleen ben maar met anderen, vooral met mensen waarvan ik niet weet of ze het ok vinden als ik me wat vreemd gedraag mag het nog niet.
In situaties dat ik erg onrustig ben en met anderen wordt ik nog steeds boos op mezelf als ik niet “gewoon rustig” kan zitten doe normaal bijt ik mezelf dan toe. Denk niet dat het stimmen zelf is wat me boos maakt maar het feit dat ik mijn gedrag niet 100% onder controle heb in die situaties en de mogelijkheid dat anderen zich storen aan dit gedrag is zeker ook een factor.
Fladderend de toekomst in ?
Tegen de stroom in gaan, zelfs om mezelf wat prettiger te doen voelen, is doodeng, ik zal dus niet meteen volledig veranderen, dat zou stap voor stap gaan. Mijn hoofd schreeuwt gelijk waar ligt de grens? Wat gaan mensen nog acceptabel vinden en wanneer gaan ze er iets over zeggen? Dit kan wellicht een gespreksonderwerp zijn met begeleiding maar ook met mede-autisten die er ervaring mee hebben.
Ook moet ik onderzoeken wat ik nu eigenlijk prettig vindt zonder mezelf erop te veroordelen en dat kost ook tijd en moeite. Tijd zou moeten uitwijzen het me werkelijk gaat helpen en of ik het aandurf zo zichtbaar anders te zijn. Ik heb wel plek om het uit te proberen, bijvoorbeeld bij mijn ouders maar ook op dagbesteding is er niet veel risico op narigheid hiermee dus dat ga ik maar doen de komende tijd. Het zal geen wonderen verrichten maar misschien wel een mooie stap zijn naar meer mezelf.
bronnen :
Madelon Wonink 