ik zie dat er meer aandacht is voor psychische ziektes maar misschien is dat ook wel slechts de bubbel waarin ik zit en heeft het grote publiek het er nog niet over.
Wat me wel opvalt dat vooral herstelverhalen het goed doen. Iemand die ziek werd, een nare tijd had, hulp zocht, weer verbeterde en de zon weer ziet schijnen. Het liefst doet de persoon er ook nog iets goeds met de ervaring, werken voor een goed doel, ervaringsdeskundige worden of een boek schrijven. Ik snap wel dat deze verhalen het goed doen, het geeft de lezer een goed gevoel, ook over moeilijkheden die deze zelf heeft. Maar het is niet mijn verhaal.
Mijn verhaal is er eentje van iemand die ondanks dat ze goed geholpen wordt toch niet beter wordt omdat ze niet of nauwelijks reageert op de behandeling. Ik heb herstellen al niet meer als doel maar meer overleven door mijn leven dragelijker te maken. Ik heb nog hoop dat medicatie iets doet voor mijn dwang maar erg beperkt zal ik blijven al is het alleen maar door mijn autisme. Ik blijf waarschijnlijk chronisch psychisch ziek en denk “ik kan toch niet de enige zijn?” doordat behandelmogelijkheden vrij beperkt zijn moet er bijna een hele groep mensen zijn die net als ik maar een beetje doorploeteren door het leven. Die niet in staat zijn om uit hun ziekte iets positiefs te halen maar waarbij het eigenlijk alleen maar naar is. Waar zijn ze?
Ze halen de krant niet, worden niet zichtbaar gemaakt door organisaties die vooral positief lijken te willen zijn. ze zitten vaak thuis, proberen rond te komen van een uitkering en leven een onzichtbaar en vaak eenzaam leven. Dat maakt geen verhaal dat je leest met een goed gevoel maar het is wel de waarheid.
Ik ben voor participatie van mensen met een beperking maar dan wel heel anders dan de wet met de zelfde naam voorschrijft. Participatie vanuit het willen van de mensen zelf en daarvoor de mogelijkheden creëren, ipv ze dwingen tot dingen die ze niet eens kunnen, en als iemand met rust gelaten wil worden moet dat ook mogelijk zijn, ze lijden al genoeg maar ik denk dat de meesten best mee willen doen, op hun manier maar op dat mogelijk maken wordt vooral bezuinigd.
Nog even terugkomend op het herstelverhaal, er is nog iets dat me al een hele tijd ergert en dat is het “ik kon van x herstellen dus iedereen kan dat” idee. Het is niet waar en het geeft je een rotgevoel als je iemand bent waar het allemaal niet zo voorspoedig gaat. Echt zulke uitspraken of suggesties zitten op het ergernis-niveau van “heb je al eens yoga geprobeerd?”
Madelon Wonink 