Gisteren was hier de huishoudelijk hulp voor het eerst, hier is maanden naar toe gewerkt en nu was ze er eindelijk. De introductie was zoals altijd ongemakkelijk, door de spanning was ik zichtbaar onrustig en niet echt in staat om een goed gesprek te voeren. Mijn begeleidster zette mij aan tot vertellen waarom ik hulp had gevraagd en ik hielt het wat algemeen. Daarna nam mijn begeleidster het over en voegde best veel toe, ik vind dat wat onprettig, andere mensen zijn altijd een stuk opener over mij tegenover vreemden dan ik. Heb der later daarop aan gesproken en ze had er begrip voor maar vond ook nodig dat ze het allemaal wist.
Daarna vertelde mijn begeleidster in een rondleiding wat ze allemaal moest doen en toen kon ze aan het werk.
De eerste tijd bleef mijn begeleidster erbij, we hebben samen even het bed verschoond, de was laten draaien en daarna even gepraat. Toen kwam het moment dat mijn begeleidster door moest naar de volgende. Ze vroeg me of ze mij met een gerust hart kon achterlaten met de hulp (ze bedoelde of ik niet in paniek zou raken) ik antwoordde naar alle eerlijkheid ja, ik denk niet dat ik der wat aan zal doen. Gelukkig kon ze er om lachen en hoorde de hulp mij niet over de razende stofzuiger.
De tijd alleen met haar was vooral ongemakkelijk, zij aan het werk en ik zat op de bank. Doordat ik niks te doen had kwam er meer ruimte voor mijn emoties, vooral schuld en verdriet omdat dat het zo moet. Ik behoor het allemaal zelf te kunnen en in theorie kan ik de handelingen uitvoeren maar het gebeurd niet, ben ik toch gewoon lui? Ze was hier anderhalf uur en ze heeft meer gedaan dan ik de afgelopen maanden, dat is best confronterend.
Ik denk dat het best over zal duren voordat ik emotioneel oké ben met deze hulp krijgen. Verstandelijk zie ik wel dat het zo beter is maar het liefst wil het het gewoon zelf kunnen, zoals zoveel dingen die ik wens te kunnen.
Madelon Wonink 