meltdown

ik heb ze zelden maar als het gebeurd is het altijd heftig, voor mij maar ook voor de mensen om me heen. Meestal wordt ik stiller bij overprikkeling, ik praat niet of minder en neem geen initiatief voor contact meer, dit wordt ook wel een shutdown genoemd. Mijn meltdowns gaan niet stilletjes voorbij, meestal is de oorzaak ook meer dan alleen de overprikkeling van dat moment, achteraf zie ik meestal dat ik al voor een langere tijd werd overvraagd.

In het voorjaar waren we bezig mijn huis in orde te maken zodat de huishoudelijke hulp kon beginnen, het was een periode van veel stress voor mij, ik moest meer hulp toestaan dan ik wou en meer uit handen geven dan ik comfortabel mee was. Ook was ik toen bezig met afbouwen van medicatie wat me wat instabiel maakte. Dit benoem ik allemaal omdat het allemaal medeoorzaak was van dat ik later ontplofte, niet als excuses om achter te schuilen, ik neem volledig de verantwoordelijkheid van mijn gedag op me.

De grote schoonmaak was geweest en nu kwam iemand van de ggd even controleren of ze het goed hadden gedaan. De vrouw leek te denken dat het zou helpen om mij eens streng toe te spreken. Ze had het erover dat het allemaal veel geld had gekost en dat ik het echt wel moest gaan bijhouden en dat ik anders uit mijn huis werd gezet. Ik voelde me al schuldig te te veel voordat het gesprek begon en het enige wat ik hoorde was dat ik een last was en dat het allemaal beter moest.

Ik schreeuw zelden maar toen begon ik te gillen, eerst niet eens woorden maar gewoon geluid dat aangaf dat mijn grens was bereikt, ik stroomde over en voelde alsof mijn hoofd explodeerde. Schreeuwde tegen ze dat ze weg moesten gaan maar ze weigerden. Een tijdje heb ik staan schreeuwen zonder enig effect. Toen ben ik weg gegaan uit mijn huis omdat ik uit de situatie moest, ik verwachte dat ze dan wel mijn huis zouden verlaten maar dat gebeurde niet, bij terugkomst zaten ze nog rustig met elkaar te kletsen en het werd een herhaling van stappen. Ik wou ze weg hebben zij weigerden, ik heb nog gedreigd om ze eruit te gooien (geweld dus) en daarna besloot ik de politie te bellen en dat zorgde ervoor dat ze vertrokken en kwam er een beetje meer rust.

Toen kwam het besef wat ik had gedaan en ik stortte in, huilend op de grond zat ik een tijdje maar wist ook dat ik hulp nodig had. Ik zou mezelf serieus wat aandoen als ik die hulp niet zou krijgen, uit wanhoop maar ook schuld. Ik pakte mijn telefoon en begon te bellen, eerst mijn ouders maar die waren niet thuis, dan de ggz maar mijn onvermogen om het probleem onder woorden te brengen zorgde ervoor dat ik daar ook vast liep. Toen belde ik 112 en vroeg om de crisisdienst, die konden ze me niet geven en voordat ze verder konden gaan hing ik weer op. Ik besloot naar de ggz te fietsen, het is niet zo ver weg en ik zou iig niet alleen zijn, ook hoopte ik dat iemand zou helpen als ze me zagen zitten. Dat de politie me probeerde te bellen toen ik onderweg was hoorde ik niet.

Toen ik in de wachtruimte zat met betraand gezicht en voor me uit starend belde de politie weer, ze waren bij mij thuis geweest maar hadden me niet aangetroffen, ze maakte zich zorgen. Ik vertelde waar ik was en er werd me gevraagd naar de receptie te lopen en de telefoon af te geven, ik deed wat me was gevraagd. Er werd hulp voor me geroepen en ik kon met mijn verpleegkundige praten, ik opperde nog dat ze me mocht opsluiten want naar mijn idee was ik levensgevaarlijk, ik was de controle kwijt, wie weet wat er had kunnen gebeuren. Maar ze vond dat overdreven en achteraf was het dat ook wel. Na veel geruststelling en praten was ik weer rustiger, ook hebben we even gebeld met de begeleidster en het uitgepraat.

Ik schaam me nog steeds voor mijn gedrag en durf er nog niet echt aan te denken wat er had kunnen gebeuren. Maar ik wou vertellen hoe het voor mij was en dat meltdowns mij ook overkomen, het lijkt op gewoon slecht gedrag maar daarachter zit een wereld van emotie