ik las vandaag een tweet over de Sunflower keycord, ik antwoordde dat ik had overwogen er eentje te halen maar dat niet had gedaan, toen kwam de vraag waarom en deze zette me aan het denken.
Eerst zal ik even uitleggen wat het is, een Sunflower keycord wordt gedragen door mensen met een onzichtbare handicap en heeft als doel de omgeving erop te wijzen dat de persoon een onzichtbare handicap heeft en wellicht (extra) hulp nodig heeft van iemand. Ze hebben kaartjes die je aan het koord kan hangen waarop staat welke handicap je hebt en wat dat betekend.
Autisme is ook z’n onzichtbare handicap en er zijn ook kaartjes die aangeven dat je autisme hebt dus ik kom in aanmerking ervoor maar merk dat ik er toch weerstand voel bij het idee om er eentje om te doen en die weerstand is interessant om te onderzoeken.
De bedoeling van het koord is om te communiceren zonder woorden te hoeven gebruiken dat ik autisme heb en de vraag die daaraan vast hangt is of de ander daar rekening mee wil houden. Een medewerker zal naar me toe kunnen komen met de vraag of die me kan helpen? Dat kan als zeer prettig worden ervaren maar ik verwacht niet dat ik dit prettig zou vinden. Ik vind het heel moeilijk om me van de rest te onderscheiden en op wat voorn manier dan ook aandacht te vragen. Ik verwacht dat ik me met z’n ding om bekeken zou voelen en stilletjes veroordeeld. Het maakt niet uit wat de mensen echt zouden denken, in mijn hoofd zit het idee dat anderen negatief over mij zullen denken en dat krijg je er niet zomaar uit. Ook zou het kunnen uitnodigen tot het stellen van vragen en ik ben niet zo goed in vragen beantwoorden, vooral als ik de gene die ze stelt niet goed ken. Ik zou me enorm opgelaten voelen en het dragen zal zoveel spanning geven dat ik het waarschijnlijk nooit om zou doen. Ik maak graag gebruik van het privilege dat mijn aandoening zo onzichtbaar is.
Een ander iets dat door mijn gedachten schiet is dat het aan IEDEREEN communiceert dat ik een onzichtbare handicap heb. Aan goedwillende medewerkers van een organisatie maar ook aan mensen die niet zo lief zijn. Mijn aandoening maakt me kwetsbaar en ik vraag het me af of het handig is te adverteren dat ik kwetsbaar ben want er bestaan helaas mensen die daar graag misbruik van maken.
Dit zijn mijn persoonlijke bedenkingen, ik denk dat het een goed initiatief is en zie hoe het mensen zou kunnen helpen het is alleen niet voor mij. Om de zelfde reden heb ik nooit een autismepas aangevraagd, ik kan me het niet voorstellen dat ik iemand die zal geven om aan te geven dat ik autisme heb.
Meer informatie over Sunflower is hier te vinden https://hiddendisabilitiesstore.com/nl/informatie-hidden-disabilities-sunflower
Madelon Wonink 
Ik kan je volgen in wat je schrijft. Zowel mijn vriendin (met autisme) als ik hebben al van het begin een autipas, maar we hebben ze eigenlijk voor niets nodig gehad. Ik snap de idee achter het sunflower concept, maar ik zou het zelf niet gebruiken. Zelf vind ik het een beetje een stigmatiserend, maar dat is mijn persoonlijk idee.
We zijn al eens naar een pretpark geweest, en toen, bij een attractie, zeiden we lachend aan de man die daar stond dat we beiden autistisch waren, maar dat onze fiep wachten was. Er was toen een redelijk lange rij.
Hij zei ons dat hij zelf een autismediagnose had, en dat heel goed begreep, en dat we, als we dat wilden, wel nog eens mochten. En dat hij zou sms’en aan de attracties waar andere autistische medewerkers stonden dat we met een codewoord gerust langs de uitgang binnen mochten. ‘Ook al zijn jullie verzot op wachten’, knipoogde hij.
Als dat overal zo zou zijn, zou dit soort goed bedoelde maar toch risicovolle concepten niet nodig zijn.
LikeLike