worden overgeslagen volgens het gezegde maar als kind al had ik door dat deze theorie niet in de praktijk naar voren komt. Kinderen die vragen krijgen vaak precies wat ze willen en de gene die dat niet doen moeten langer wachten als ze niet over het hoofd worden gezien.
Nu ben ik 35 en ik kan je vertellen dat de volwassene wereld niet anders werkt, de hardste schreeuwers krijgen het meest aandacht, nu ben ik niet iemand die direct vooraan staat en meestal is dat geen enkel probleem, ik moet soms wat langer wachten maar kom uiteindelijk wel aan de beurt.
De dagbesteding waar ik 3 dagen in de week naar toe ga heeft een probleem, er zijn enkele begeleiders ziek waardoor het voor komt dat er maar 2 mensen zijn op de hele groep. Die 2 proberen zo veel mogelijk mensen te helpen en vliegen hiervoor van hot naar her.
Ik kan vrijwel zelfstandig werken dus heb weinig tot geen praktische hulp nodig maar ik merkte vorige week dat ik wel wat miste. Aandacht, simpelweg gezien worden en een praatje maken met iemand. De begeleiders kwamen nog wel eens gewoon bij me zitten en vroegen hoe het ging, nu iedereen zo druk is valt dat weg en ik mis het. Ik voelde me onzichtbaar en genegeerd waardoor ergernis zich opstapelde, het duurde even voordat ik door had wat het probleem was en heb het vervolgens aangegeven aan een begeleider. Hierdoor is het probleem niet opgelost maar er is wel wederzijds begrip voor elkaars situatie. Zelf het contact opzoeken vindt ik erg moeilijk, dit is deels waarom ik op dagbesteding zit en niet op een hobbyclub, ik heb iemand nodig die contact met mij maakt en begrijpt dat mijn gebrek aan initiatief geen onwelwillendheid is maar onkunde.
Ik zal nooit dat kind zijn die vooraan in de rij staat maar doe mijn best om niet zo onzichtbaar te worden dat ik over het hoofd wordt gezien.
Madelon Wonink 