schoon

Hoewel met medicatie mijn klachten zijn afgenomen is er iets dat hardnekkig blijft bestaan, mijn perfectionistische manier van beoordelen over mijn eigen gedrag, gevoel en gedachten.

Ik leef onder een vergrootglas die alle lelijke vlekjes uitvergroot waardoor het soms lijkt alsof er geen schone stukken meer zijn. Normale mensen lijken geen vlekken te hebben of ze niet opmerken maar ik verdraag ze maar slecht en wil ze wegpoetsen met het uiteindelijke doel helemaal schoon te zijn.

Het is veel werk, mezelf eigenlijk constant in de gaten houden en elke dwaling afstraffen in hoop dat ik ervan ga leren en het dus niet meer doe. Het is vermoeiend en het betekend dat ik me best vaak niet helemaal goed voel.

Het beste zou zijn als ik zou stoppen met zo kritisch naar mezelf te kijken, het vergrootglas opbergen en nooit meer te voorschijn halen. Maar ik kan en durf het niet, ik weet niet goed hoe ik dat moet loslaten, ik doe het al zo lang dat ik me niet eens anders herinner. Ik kan me ook niet aan de gedachte onttrekken dat mijn leven een puinzooi wordt als ik het allemaal maar laat zijn.