verkeerangst

Soms is een angst er opeens, zonder duidelijke verklaring waarom het nu opeens opkomt.

De meest recente angst begon met een gedachte, een heldere voorstelling van worden aangereden met een auto. Het was z’n heldere voorstelling dat ik er bang van werd. Het bleef helaas niet bij 1 gedachte maar al snel had ik de gedachte met enige regelmaat, vooral als ik me in het verkeer bevond. Straten oversteken werd een eng iets, vooral met de fiets, toe net vond ik een wandeling langs een vrij drukke weg al beangstigend.

Vermijding is vrijwel een reflex die opkomt als er iets engs is, voorkomen om in de enge situatie te komen zodat ik dat rotte gevoel niet hoef te doorstaan.

Vermijding zou in deze situatie betekenen dat ik uiteindelijk niet mijn huis meer uit zou komen, dat is voor mij ook een onacceptabele situatie en mijn omgeving zal dat ook niet accepteren.

Dus vermijden is niet echt een goede “oplossing” maar wat dan wel?

In het verleden heb ik gemerkt dat ik van angsten die net opkomen ook wel weer vanaf kan komen als ik er vrijwel meteen niks op uit doe.

Wat dat in dit geval betekend is, gewoon naar buiten gaan, de fiets nemen naar dingen waar ik normaal gesproken toe zou fietsen. Het betekend ook geen dwanghandelingen ontwikkelen. In deze kunnen de handelingen logisch zijn zoals extra uitkijken, of ze kunnen magisch zijn zoals aan iets anders moeten denken of met een bepaalt aantal passen de straat oversteken.

Tot nu toe heb ik vooral de neiging om langer erover te doen om over te steken door te wachten tot er geen auto te zien is en de gedachte wegdrukken omdat het voelt alsof ik het over mezelf afroep.

De komende tijd ga ik proberen elke dag even naar buiten te gaan en alles zo gewoon mogelijk te blijven doen. Gaat het werken? Ik heb geen idee, ik hoop dat het iig niet slechter wordt en als het over zou kunnen gaan is dat helemaal mooi.

Dat ik mijn angst en de reactie erop begrijp nu helpt wel wat om hopelijk erger te voorkomen, hebben die jaren therapie toch nog wat geholpen.