Ik volg op het moment een ACT module begeleid door de nieuwe verpleegkundig specialist, over de ACT in zijn geheel wil ik later een blog (of meerdere) wijden als ik wat meer ervaring ermee hebt
nu wil ik het hebben over een al heel bekend deel namelijk dwanghandelingen achterwege laten, daar heb ik wel ervaring mee en ik stond niet echt te trappelen om het weer te doen want het is moeilijk en zwaar en ik heb er geen enkel talent voor.
Er word niet van mij verwacht dat ik alles in 1 keer stop omdat dat niet realistisch is, ik koos er zelf voor om te beginnen bij de handeling die naast de tijdelijke rust ook nog nare gevolgen voor mij heeft namelijk het geruststelling vragen bij vrienden en familie.
De nare gevolgen zijn dat ik na de tijd bedenk dat ik anderen tot last ben als ik geruststelling vraag en dan voel ik me daarover weer schuldig. En als ik over mail of App vraag dan kan ik bij uitblijven van een antwoord in paniek raken wat als gevolg heeft dat ik wat dwingend kan worden in de communicatie naar hun toe en daar voel ik me na de tijd dan ook weer rot over.
Dus niet meer doen, simpel gezegd maar niet zo simpel gedaan. Als het eenvoudig was om dat niet te doen had ik het namelijk al lang gelaten.
Het zal je misschien ook niet verbazen dat ik wat perfectionistisch ben in mijn behandeling, met andere woorden ik moet de “opdracht” perfect voltooien, maar perfect gaat het zeker niet, meer een met vallen en opstaan verhaal wat ik lastig vind. Het gaat echter wel beter dan eerdere pogingen, zo danig beter dat ik het misschien wel kan volhouden op een langere termijn. Eerder toen ik in therapeut was richtte het al snel op de dwanghandelingen die ik richting de psycholoog deed en toen ik dat een beetje onder controle had werd er al snel gestopt met de behandeling en ik naar de volgende gestuurd. Ik dwangde toen nog behoorlijk en achteraf gezien vind ik dat we te snel zijn gestopt maar daar had ik niks over te zeggen helaas.
De reden dat het nu beter gaat is me erg duidelijk, de nieuwe medicatie sloeg dit keer niet alleen aan op mijn stemming (depressie) maar ook de angst en dwang werd hanteerbaarder. (ik zou je maar even bespraken wat voorn ellende het wisselen was) en het is al een maanden zo dus ik durf stiekem te zeggen dat het misschien wel blijvend is. (hopelijk jinxed dit het niet )
ik ben er nog niet, nog lang niet en misschien kom ik er ook nooit, maar het is beter dan is geweest, ik kan het meestal hanteren en dat is me veel waard.
Madelon Wonink 