als een autist zou ik goed routine kunnen houden en dat klopt denk ik wel als iets eenmaal routine is houd ik me daaraan vast maar voordat het een routine is, is die weg minder vlak.
Er is een gewoonte die me maar niet eigen word, het is een worsteling van kinds af aan.
Ik heb het over mijn tanden poetsen. Het helpt zeker niet dat ik het onprettig vind om te doen, het was een behoorlijke zoektocht naar een tandpasta die ik verdraag, de meeste hadden een te sterke smaak. Ik heb ook op advies een elektrische tandenborstel gehaald omdat deze effectiever zou zijn en ik heb geen last van het geluid of de beweging dat het ding maakt.
Maar ondanks dat ik het mezelf zo makkelijk mogelijk heb gemaakt kost het veel moeite om het werkelijk elke dag te doen. Meestal gaat het zo:
ik ga ter controle naar de tandarts, daar word ik weer streng toegesproken door de tandarts, als kind had ik vrijwel nooit gaatjes maar dat is wel veranderd, nu ben ik vrijwel altijd de klos. Dan ga ik met goede moed beginnen en het gaat een tijdje goed, soms een paar dagen, soms zelfs weken maar er komt altijd een punt waarop ik mezelf toelaat een dag over te slaan en die worden al snel een paar dagen en dan vergeet ik het als ware en doe het niet meer tot ik de oproep ontvang voor de volgende controle.
Ondanks dat het al heel lang zo is heb ik er nooit echt over gehad omdat ik weet dat mensen hier wel eens meningen over kunnen hebben. Het is niet ondenkbaar dat mensen het vies zouden vinden dus schaam ik me best wel. Waarom ik er nu wel over heb is dat er misschien meer mensen zijn die hiermee worstelen en dan is herkenning altijd fijn, ook voor mij.
Ik ben wel aan het proberen om het te veranderen, ik was voor de kerst weer eens bij de tandarts en wel hij sprak me al streng toe dat ik ook tussen mijn tanden moest schoonmaken met ragers dat ik niet durfde toe te geven dat het die middag voor het eerst in bijna 6 maanden de tandenborstel weer had aangeraakt. Ik kreeg zelfs een speciale tandpasta voorgeschreven die ik eigenlijk eens per week moet gebruiken (ik heb het tot nu toe niet durven proberen, bang dat het heel heftig smaakt) omdat mijn gebit niet in goede staat is.
Wat ik nu probeer is een app die me herinnert aan dat ik het moet/wil doen, zo vergeet ik het iig niet. Hopelijk heb ik nu ook genoeg motivatie om het vol te houden. De angst dat ik waarschijnlijk veel pijn kan gaan krijgen als ik op oude voet doorga is best motiverend. Mijn begeleidster is nu ook op de hoogte van het probleem en ik hoop dat zij kan gaan werken als een stok achter de deur. Tijd zal het leren of het me gaat lukken en zo niet dan is een kunstgebit misschien niet zo gek.
Madelon Wonink 