Trapangst

dit is een angst die vrij plots opkwam zetten ik stond boven aan een trap en keek naar beneden, ik werd licht in mijn hoofd en was bang dat ik flauw zou vallen ik deed een paar stappen terug om niet van de trap te vallen en dat hielp maar ik moest de trap echt wel af want deze plek had geen lift. Met knikkende knieën en af en toe blokkeren coachte ik mezelf te trap af. Vanaf toen werd het een dingetje, trap op gaat meestal wel goed maar eraf is een ander verhaal, de adrenaline giert door mijn aderen terwijl ik probeer weer veilig beneden te komen.

Niet alle trappen zijn gelijk, de een is enger dan een ander. Factoren die een rol spelen zijn : de breedte van de treden, of er een goede railring is om me aan vast te houden, de hoogte van de trap, en of de trap “open”is betekende of er een plank zit tussen de treden, dit doet er toe als ik naar boven ga, als ik tussen de treden naar beneden kan kijken kan ik duizelig worden.

Spiraal en wiebelende trappen zijn het ergst dan blokkeer ik het meest. Ladders ga ik gewoon niet op. Wanneer ik blokkeer, kan ik niet voor of achteruit, ik sta daar maar bevroren met knikkende knieën, mijn moeder heeft me meerdere malen van een trap af moeten coachen.

Nu zou je misschien denken dat ik altijd de lift neem maar dat is niet zo, omdat ik inmiddels wel snap hoe angsten werken, weet ik dat vermijden het erger maakt. En dat kan erg beperkend worden als er bijvoorbeeld geen lift is. Het zou vervelend zijn als ik ergens niet heen kon omdat ik de trap niet op of af durfde. Gewoon elke keer toch weer voor de trap kiezen helpt, stations trappen waar ik vaak op en af ga (ga met de trein naar dagbesteding) zijn maar een beetje eng op het moment, zo is de trap bij mijn huis en op dagbesteding. Andere trappen zijn meer een uitdaging maar ik probeer het wel zo vaak mogelijk toch te doen.