Je kunt erg ver gaan in je dwang, hoe ver? nou wat dacht je van je organen weggeven, ja zo ver.
Ik kwam het eerst op het idee toen ik een oproep tegen kwam van iemand die een nier nodig had. Ja dacht ik, dat moet ik wel doen want zonder gaat die persoon dood. Mensen dichtbij me hebben dat uit mijn hoofd gepraat omdat het toen die tijd echt niet goed met mij ging.
Het idee kwam terug doordat iemand op Facebook nierfalen heeft dus bood ik de mijne aan, dat waaide een beetje over tot gisteravond. Ik bedacht me dat ik er best eentje kon missen, misschien als ik dat zou doen zou ik me wat beter voelen over mezelf. Ik heb namelijk chronisch het gevoel dat ik geen goed mens ben dat ik nutteloos en waardeloos ben, dat is de obsessie die veel van mijn doen en laten drijft.
Even dacht ik dat het nadat iemand anders geholpen word met mijn nier, het eens en altijd klaar zou zijn, dan zou ik goed zijn en rust hebben.
Het vervelende van dwanghandelingen is dat het even werkt maar dat je daarna het volgende krijgt om je slecht over te voelen of bang voor te zijn.
het drong me pas door dat het echt dwang was toen iemand me er vanochtend op wees maar had het gisteravond wel al kunnen weten want in mijn gedachten gingen alvast verder, je kunt ook deel van je lever doneren en 1 van je longen, beenmerg, bloed, plasma, haar en misschien nog wel meer. als ware mijn lichaam in stukken scheuren en verdelen onder wie het ook maar nodig heeft, anderen zullen ze misschien beter gebruiken dan ik.
ik zie wel in dat het geen gezonde gedachten zijn en betwijfel dat ik een arts zou kunnen vinden om dat allemaal te doen maar het zegt wel iets over hoe ver je kunt gaan om die obsessie maar op te lossen.
ik ga proberen het los te laten en het uit mijn hoofd zetten omdat dat beter voor mij is, maar dat kost wel moeite.
Madelon Wonink 