Ben ik vervelend ?

Of raar? deed ik dom ? Praat ik te veel? Of te weinig ? Ben je boos op me ? Vragen die je zomaar kan krijgen van me als je met me omgaat, beide on en offline. Voor jou komt de vraag wellicht uit de lucht vallen maar voor mij ging er al aardig wat aan vooraf

sociale angst en twijfel

mijn sociale vaardigden zijn mijn zwakke punt en daar ben ik erg bewust van en dus onzeker, ik kreeg sociale angst die versterkt werd door een paar negatieve ervaringen. Op het hoogtepunt van mijn angst was naar de supermarkt gaan al een uitdaging, elk contact met mensen (mijn ouders uitgezonderd) was eng. Gelukkig is dat door behandeling een stuk minder geworden, kan weer “gewoon” naar de winkel en steeds meer sociale dingen kosten me minder moeite en tegenop zien dan het eerst deed. Maar ik bleef erg onzeker en dat uit zich in twijfel achteraf, ik ga dan ik mijn hoofd (of lees het terug) na wat ik heb gezegd of niet heb gezegd, hoe ik het zei en hoe een ander dat zou kunnen hebben opgevat en als er iets is waar ik niet zeker van ben (en dat is vaak) begint de angst. Vraag me dan af of de ander nu een hekel aan me heeft? Of gewoon boos is? Of me erg raar vind? Of me verkeerd heeft begrepen omdat ik het niet goed uitlegde. De twijfel groeit snel in mijn hoofd en al snel is de mug die er misschien was een olifant waar ik niet meer omheen kan, ik heb bang dat ik alles heb verpest.

Navragen

gelukkig kan ik mensen vragen of mijn olifant er echt wel is dus vraag ik na, dit hoeft niet in een vraagvorm te zijn, het kan ik dat ik mijn excuus al aanbied voor het geval dat. Ik deed dit jaren geleden al met mijn toenmalig vrienden, na bijna elke ontmoeting kregen ze een sms met daar in “sorry als ik…(vul maar in) dan kreeg ik er eentje terug met zoiets als “alles is goed” “geen sorry nodig” en dan was het weer goed. Nu vraag ik meer, maar met het zelfde doel, even gerustgesteld worden zodat de olifant weer verdwijnt en daarmee ook de angst. Tot de volgende keer natuurlijk. Ik vraag het niet standaard, probeer het zelfs niet te doen omdat het constante na gevraag ook wel irritant kan zijn maar als de paniek echt doorzet ben ik volledig van de kaart, ik weet niet goed meer wat ik verzonnen heb en wat echt is tot ik het heb gevraagd en antwoord terug heb. Dan zie ik ook dat het allemaal erg overdreven was en vind ik het zelfs idioot dat ik dacht dat er iets was.

Vertrouwen

het zou beter zijn als ik iets meer vertrouwen had. Vertrouwen in mezelf, dat ik niet snel rare of vervelende dingen doe of zeg. Vertrouwen in een ander dat die me wel zegt wanneer hij/zij iets als onaangenaam ervaart. En vertrouwen in dat het wel goed is zolang er niks gezegd wordt. Maar waar haal ik dat vandaan? Uit welke hoed kan ik vertrouwen toveren? zodat het niet alleen goed is maar ook goed voelt?