Gisteren heb ik de vaardigheidstraining voor mensen met autisme afgesloten met een evaluatiegesprek. Het gesprek keek wat terug naar de 20 weken waarin de training duurde maar vooral vooruit met de centrale vraag “wat nu?”
het is duidelijk geworden dat ik er nog niet ben, er zijn nog problemen die een oplossing verlangen, vaardigheden te vergaren. De theorie ken ik nu wel, ik ben wat ze noemen bewust onbekwaam en af en toe bewust bekwaam maar het kost veel moeite en vanzelf gaat het al helemaal niet. De oplossing hiervoor is simpel, oefenen oefenen oefenen, simpel maar niet makkelijk want er is een reden waarom het oefenen niet soepel loopt en de reden is angst, veel angst. Door de angst kost het me veel moeite en energie om er ook maar aan te beginnen en als het dan voor bij is neig ik te denken “pff dat was zwaar, dat doe ik nooit meer” maar dat is niet hoe je een vaardigheid je eigen maakt, daarvoor moet je het misschien wel 100 keer doen.
Het doel is niet om te gaan doen alsof ik geen autisme heb, jaren geleden zou dat wel mijn doel zijn geweest maar daar ben ik door acceptatie vanaf gestapt. nee het doel is om zo goed mogelijk het leven door te komen en een zo fijn mogelijk leven te hebben en leven is nu eenmaal met anderen (ik zou het niet anders willen hebben) dus daar moet ik mee om kunnen gaan. Dus de vraag is hoe zet ik mezelf aan het oefenen zodat ik dat doel kan behalen? En kan ik dat zelf of heb ik hulp nodig? En ik ben niet zeker, want wat kan hulp doen in deze, ondersteunen en aanmoedigen maar verder zal ik het toch zelf moeten doen.
Tijdens het gesprek kwam er naast nog meer hulp krijgen ook een andere optie naar voren, een pauze. Ik ben nu al 5 jaar in behandeling en het heeft zeker geholpen maar merk dat ik enorm opzie tegen nog meer. Dus denk dat mijn antwoord op wat nu? Is “laat me maar even met rust” ik ga nog wel door met de behandeling voor skin-picking maar voor de rest en erna even pauze. Een goed halfjaar of zo waarin niks “moet” maar nog wel contact op kan nemen mocht het niet gaan. (met dagbesteding ga ik wel door) dan kijken waar ik nog echt tegenaan loop en misschien daarna met een gerichte hulpvraag weer terug. Ik heb de beslissing nog niet echt gemaakt, het staat nog niet vast, ik heb nog niks aan ze gezegd maar op het moment denk ik dat het best een goede optie is.
Madelon Wonink 
Ik denk het goed zal doen! maar ik zou zelf geen half jaar maar 1 maand of 2 adviseren en dan evalueren! Je gaat vanzelf zien of voelen waar je hulp nodig en wat je zelf kan en kunt! en dat had ik al snel, na 1 week (zonder hulp, wel werk, geen sms(mijn communicatie middel)was ik overzicht kwijt en had ik geen macht om mijn normale planning op te pakken. Ik kan heel veel dingen prima zelf maar realiseerde me niet hoeveel energie me dat kost of dat met een beetje sturing het prima gaat. Inmiddels gaat ook dat beter.. maar hulp blijft nodig..
LikeGeliked door 1 persoon
ik voel wel comfortabel met een goed half jaar, mede omdat ik het altijd eerder kan afbreken en weer om hulp kan vragen.
als ik echt in mijn dagelijkse dingen ga vastlopen zoals planning dan heb ik begeleiding nodig en moet dat worden aangevraagd, ook bij dat heb ik een duidelijk hulpvraag nodig dus moet ik daar zeker achter gaan komen.
LikeLike
Ik ben benieuwd wat je gaat vinden!
LikeGeliked door 1 persoon
(was iets te snel) Ik hoop dat je zelf gaat ontdekken waar je hulp bij nodig hebt (kunt aangeven!dat vind ik lastig) maar bovenal wat je zelf al kunt. Hoe dapper je bent 😉!
LikeGeliked door 1 persoon