Een tijdje geleden hadden een vriend over dat er een cursus bestaat om van je perfectionisme af te komen maar kwamen al snel tot de conclusie dat het niet zou werken omdat ik die cursus dan perfect zou willen afronden.
Ik ben een perfectionist maar geen perfecte perfectionist want ik ben nogal selectief in wat ik perfect wil doen, als je in mijn huis zou lopen zou je niet zeggen dat ik ook maar een beetje last heb van perfectionisme, het is vaak meer een rommeltje (en ja anderen vinden dat ook) ook ben ik niet perfectionistisch met mijn uiterlijk bezig, zie er niet onverzorgd uit maar het moet ook vooral niet te veel moeite kosten en spelfouten maak ik veel. Zulke dingen maken me namelijk weinig tot niks uit, ze zijn niet erg belangrijk in mijn ogen. Nee, ik maak me dwangmatig druk maar wel over dingen die er echt toe doen (vindt ik) over of ik wel aardig genoeg ben, niet perongeluk iemand heb beledigd en of ik niet als ik boos ben kan doordraaien en een andere wat aandoe. Ik ben ook bang om fouten te maken maar alleen bij de fouten waarvan anderen de nadelen ervan ondervinden. Ik stel ook geen perfectionistische eisen aan anderen want ik mag helemaal niks eisen van anderen, dan zou namelijk niet perfect begripvol en vriendelijk zijn.
Nu hoor ik je bijna roepen MAAR MADELON NIEMAND IS PERFECT EN DAT KAN OOK HELEMAAL NIET EN HET ZOU MAAR SAAI ZIJN ALS IEDEREEN PERFECT WAS!
Daar heb je helemaal gelijk in maar helaas helpt niet niet echt om dat te weten, aangezien mijn streven niet echt een verstandelijk ding is maar gevoelsmatig en dwangmatig, het moet ondanks dat ik weet dat het nergens voor nodig is en me zelfs meer in de weg staat dan het ook maar iemand helpt. Het lukt me niet om het los te laten want dat is te eng, wat als ik een onaardig mens wordt dan of iets verkeerd zeg en iemand onherstelbaar beschadig? En wat als ik toch de controle over mezelf verlies omdat ik boos wordt en iemand verwond of vermoord? Dat voelt als een te groot risico om te nemen maar ik weet dat ik dat vermeent risico wel moet nemen als ik er vanaf wil komen.
Ik denk dat mijn autisme wellicht er gedeeltelijk voor zorgt dat ik zo ben. ik vindt sociale regels moeilijk, vooral omdat ze vaak erg contextafhankelijk zijn. Om nog een beetje houvast te vinden neem ik de regels die ik ken best zwart-wit op want goed of fout geeft veel meer houvast dan vijftig tinten grijs. Omdat ik niemand wil kwetsen en voorzichtig ben aangelegd kleur ik het grijze vlak liever zwart dan wit. Ja dan mag een hoop niet en krijg je eisen waaraan ik me eigenlijk niet aan kan voldoen. Het zou mooi zijn als ik zou leren aan te voelen wat licht en donkergrijs is en precies wat in die situatie wel of niet kan maar denk niet dat, dat gaat gebeuren. dus zal ik moeten leren verdragen dat het wel eens mis zou kunnen gaan en leren dat als het mis gaat het 99% van de keren geen ramp is. En dat is heel moeilijk omdat verstandelijk weten zo gedaan is maar mijn gevoel blijft hopeloos achter.
ps. De titel van dit blog komt van het gelijknamige liedje van Pink.
Madelon Wonink 