ik heb OCS (beter bekent als OCD) ze zijn het er allemaal over eens en ik krijg waarschijnlijk gespecialiseerde hulp ervoor. Maar af en toe slaat de twijfel toe, dan ben ik opeens niet meer zeker van mijn diagnose. Niet omdat de mensen die het stelde onkundig zijn, nee ik denk dan dat ik het verzonnen heb en vakkundig iedereen om de tuin geleid heb.
Ook dit heeft een naam, het zogenaamde oplichterssyndroom, vaak gaat het over succes waarvan je niet geloofd dat je dit verdiend maar bij mij is het dus wat donkerder dan dat, ik geloof soms een ziekte te hebben bedacht. Nu vraag je, je misschien af, waarom zou ook maar iemand verzinnen dat ze OCS heeft? Daar heeft mijn hoofd wel een antwoord op, aandacht en een (ziekelijke) behoefde ergens bij te horen, zielig bevonden te worden en een excuus om mijn gebrek aan succes aan op te hangen.
het soms overweldigende gevoel een bedrieger te zijn is waarschijnlijk een obsessie van mij dus onderdeel van de OCS waarvan ik soms denk het niet echt te hebben. Hiervan kan ik aardig in de knoop komen want als ik geen OCS heb dan worden de andere obsessies ook waarheden en dat maakt me een slecht mens en sowieso wat voorn mens doet alsof ze ziek is om wat aandacht ? Dat is beslist ook niet zuiver.
Ik denk dat als de 100 meest gespecialiseerde en briljante psychiaters allemaal zouden zeggen dat ik het echt heb, het nog steeds zou knagen “ja dat denken jullie alleen maar omdat ik precies weet wat te antwoorden”
Ik ben niet zeker wat de weg hieruit is, waarschijnlijk verdragen van de onzekerheid.
een vrees is ook dat dit me in de weg gaat zitten om behandeling te volgen want als je maar alsof doet verdien je geen behandeling, dan moeten mensen die het al druk genoeg hebben geen tijd aan jou besteden. Ik denk er soms ook over om een mail te sturen naar de mensen die mij behandelen met de mededeling dat ik alles heb verzonnen met een spijtbetuiging natuurlijk voor het verspillen van tijd. Heb het nog niet gedaan maar vraag me af hoe er dan gereageerd gaat worden. Het kan dat ik gerustgesteld wordt dat ik het echt niet heb verzonnen maar het kan ook dat ze boos worden en dat vindt ik erg begrijpelijk, misschien heb ik het daarom niet gedaan.
Vreemd genoeg twijfel ik nooit aan mijn autisme, daar ben ik wel zeker van. Of dat is omdat ik langer weet dat ik dat heb of het geheel heb geaccepteerd of geen van deze redenen, ik weet het niet. Ook hiermee gaat mijn hoofd aan de haal want dan zal er wel een reden zijn dat ik wel aan mijn OCS twijfel, misschien wel omdat er waarheid in zit.
Ik wordt doodmoe van mezelf, alsmaar analyseren wat er in me leeft en wat dat dan betekend, het put uit. Ook de angst die ermee gepaard gaat zorgt ervoor dat ik vaak weinig energie heb en weinig ruimte voor andere dingen.
Ik hoop eerlijk gezegd dat ik echt wel OCS heb, niet omdat ik het zo graag wil hebben maar omdat er dan iets aan gedaan kan worden en hopelijk kan ik nog beter worden. Ik weet nog niet precies bij wie en hoe de behandeling eruit gaat zien maar wie het ook gaat zijn krijgt een hele klus om mijn hoofd te overtuigen van wat echt is.
Madelon Wonink 