Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen want ik was klaar, uitbehandeld, er kon niks meer voor me worden gedaan qua therapie. Ik was ook therapie-moe, had er geen zin meer in. Maar toen werden mijn klachten erger, en erger. En nu kan ik alleen maar concluderen dat ik wel weer in therapie moet als ik een goede kwaliteit van leven wil. Ik snap nu ook dat ook al kon de vorige psycholoog me niet verder helpen een andere kan dat misschien wel, met andere inzichten en misschien andere methodes. Ik ga er ook anders in, vorige keer wist ik niet wat te verwachten en had ik zeker geen idee wat zou gaan helpen, nu heb ik meer kennis, inzicht en mijn eigen ideeën over wat nodig is.
Dus wat is nodig? Wat wil ik?
In de vorige behandeling hebben we veel cognitief gewerkt, de G-schema’s kan ik dromen, helaas helpen die niet als je de helpende gedachten die je bedenkt niet als waarheid aanvoelen. Ik weet wel dat ze kloppen verstandelijk maar de emotie achter de storende gedachtes zijn zo sterk dat ze zich niet laten corrigeren, het brein laat zich niet vertellen dat het niet in gevaar is als alle alarmbellen afgaan. Dus ik denk dat we ons meer moeten gaan richten op ervaren dat er geen gevaar is, exposer dus, om precies te zijn exposer en respons preventie. Dat wil zeggen mezelf bloodstellen aan het vermeende gevaar en niet de dwanghandelingen gaan uitvoeren, ik kijk er naar uit en zie er tegen op. Ik kijk er naar uit om beter te worden en actief aan het werk te gaan om dat voor elkaar te krijgen en ik zie enorm tegen de angst op die het zal oproepen. Ik zit nu al te bedenken welke (vermeende) risico’s ik ga lopen door de dwanghandelingen niet uit te voeren.
Waar waarschijnlijk ook naar gekeken moet worden is of mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen niet iets beter kan worden, ik heb vanaf mijn kindertijd al een slecht zelfbeeld (dat de andere kinderen me pestte heeft daar wel mee te maken) en dat helpt mijn klachten iig niet. Ik weet eerlijk gezegd niet hoe je dat verbeterd, als het al mogelijk is. Het zelfvertrouwen hangt daar natuurlijk erg nauw samen mee, als je denkt dat je een dom wijf bent dan ga je ook niet op jezelf vertrouwen. Wat zou mijn leven er qua gevoel anders uit zien als ik kan gaan geloven dat ik er mag zijn zoals ik ben.
Ik verwacht geen wonderen, ik verwacht dat het erg moeilijk gaat worden en ik weet dat het misschien niet eens gaat helpen maar er is ook een kans dat het wel gaat helpen dus die pak ik maar aan.
Madelon Wonink 