Prijs

Een tijdje geleden heb ik meegedaan aan een gedichtenwedstrijd uitgeschreven door ggz instelling dimence, ik was erop gekomen door een tweet die de wedstrijd aankondigde en vroeg voorzichtig aan mijn volgers of ik mee zou moeten doen. Mijn twijfel zat vooral in de verwachting dat dit weer op een teleurstelling zou uitlopen, net als de laatste keer. Toen had ik hard gewerkt aan een gedicht, het iemand laten lezen en weer herschreven voordat ik het inleverde, ik haalde de tweede ronde niet eens. Het tweede waaraan ik twijfelde was het onderwerp waarover het gedicht moest gaan “naasten (en ggz)” ik ben geen naaste en heb daarin geen ervaring dus wat moest ik erover schrijven. Op mijn tweet of ik mee zou doen kwam van genoeg mensen een ja dat ik me aangemoedigd voelde. Ok dacht ik als me het lukt wat te schrijven probeer ik het weer.

Ik schreef was woorden die in me op kwamen zoals ik altijd doe als ik een onderwerp verzin of krijg, en dat ging wel goed. Gedurende halfuur tot een uur vormde zich een gedicht, maar was het goed genoeg om op te sturen, ik twijfelde dus liet het in een open document op de laptop staan voor een paar dagen. In de tussentijd deed ik iets anders belangrijks namelijk de regels van de wedstrijd nauwkeurig lezen of er niks engs tussen stond, sommige wedstrijden vinden het leuk om mensen hun gedicht te laten voorlezen aan een volle zaal mensen, dit zou echt reden zijn om niet eens mee te doen, zo erg is mijn angst voor publiek spreken. Maar er stond niks tussen dat ik niet zou overleven dus dat was goed. Ik weet niet echt wat me heeft besluiten het toch op te sturen maar ik deed het. Er is genoeg gaande in mijn leven dus ik vergat de wedstrijd vrij snel weer, tot ik een mail kreeg. “winnaar gedichtenwedstrijd dimence” luide het onderwerp, ik opende de mail met de verwachting dat ze de winnaars aankondigden maar tot mijn uiterste verbazing stond in de mail dat ik had gewonnen. Ik heb eerst het huis stofgezogen voordat ik ze antwoorden, het moest even landen. Ik had gewonnen, niet in een spel van geluk maar ik was ergens de beste in, zelfs dit opschrijven voelt raar, niet kloppend. In mijn antwoord vroeg ik of ik mijn vrienden op social media het mocht vertellen, zij hadden me aangemoedigd om mee te doen en ik had behoefde het met iemand te delen. Toen ik het mocht vertellen en dus vertelde stoomden de felicitaties binnen. Die avond vertelde ik het mijn moeder en vader en zij waren erg blij voor me en misschien zelfs trots. En als ik heel eerlijk ben, ben ik ook wel een beetje trots (ondanks dat, dat eigenlijk niet mag van mezelf).

Nu over het gedicht zelf, het gaat over een andere periode in mijn leven, ik ben namelijk ernstig depressief geweest en ben ervoor opgenomen op de paaz, toen het zo slecht met me ging had ik niet altijd oog voor mijn naasten die met mij meeleefden, dit besef is pas later gekomen toen het weer beter met me ging, en voel me daar ook nog wel schuldig over hoewel ik me wel besef dat het onkunnen was en geen onwil.

Toen ik leed aan het leven

leed jij, aan het houden van mij

en voelde je, in je hart mijn pijn

ik zag je staan

maar toch weer niet

door de mist

van mijn eigen verdriet

dus ook al liep je

dapper met me mee.

We waren beide,

helemaal alleen.