Jammer

laatst scrolde ik wat door mijn fb herinneringen, je weet wel de post die je op die dag jaren geleden erop hebt gezet. Ik las hoe ik toch maar naar de psychiater een e-mailtje stuurde, we hadden net een gesprek gehad dat naar mijn inzien niet perfect was verlopen, ik had te weinig gesproken en zijn tijd zitten verdoen. In dat e-mailtje stond dan uitgebreid excuses en verklaring voor mijn gedrag.

Dit was 6 jaar geleden, ik was toen al in behandeling wegens een depressie en angstklachten maar niemand die opmerkte dat ik last had van dwang, eerder had ik ook van 6 jaar geleden (mijn begin-tijd op facebook) ook al een bericht gelezen over hoe ik eigenlijk wel de email van mijn begeleider op deeltijd nodig had voor het geval dat ik dingen later nog moest rechtzetten. Kon wel schreeuwen naar mij van 6 jaar geleden “dat moet je niet doen!”maar dat veranderd niks aan dat ik het toch wel deed en zo mijn dwang nog een tijdje in stand hield.

Ik vertelde het tegen mijn psycholoog en ze vroeg of ik boos was op de hulpverleners van toen, ik denk het niet of sta het mezelf gewoon niet toe boos te zijn maar ik vind het vooral jammer. Jammer dat het zo lang heeft moeten duren, dat ik zelf niks mis zag in mijn gedrag en dat niemand anders opmerkte dat het op z’n minst wat vreemd was. Doordat het ongehinderd door ging kon het groeien en is het nu een monster waartegen ik met heel veel moeite probeer te vechten. Ik vind het jammer en ook pijnlijk dat (met uitzondering mijn autisme) geen probleem bij me wordt opgemerkt tot ik letterlijk zeg “dit is het probleem” met nog net niet de bladzijden van het DSM erbij waar ze het kunnen opzoeken.

Mijn psycholoog gaf een reden voor dat het niet werd opgemerkt die ik zelf nog niet had bedacht maar denk wel waar is, ze schoven alles onder het autisme op een het zal er wel bij horen manier.

Ik vraag me af hoeveel autisten er rondlopen met een dwangstoornis of andere co-morbide aandoening waar ze veel last van hebben en wel valt te behandelen met het idee dat het erbij hoort en je er maar mee moet leven? En zijn er mensen die er nooit achter komen ?

Ik denk niet dat ik acties ga ondernemen om verhaal te halen of te klagen, ik geloof echt dat zij ook hun best deden. Dat het gemist is is jammer maar niet verwijtbaar, mensen hebben gewoon niet overal verstand van en mijn dwang is niet de meest gangbare. Ook vertelde ik veel gewoon niet uit schaamte en angst, dus dat ligt ook aan mij. Een bredere kennis over veel voorkomende co-morbide aandoening kan misschien in de toekomst helpen en die wellicht ook bespreken in psycho-educatie zodat de patiënt gericht kan aangeven “oh maar daar heb ik ook last van”

ik doe zelf ook al een beetje door vrijwilligerswerk te doen bij Stichting dwangstoornis die onder andere ervoor zorgt dat er goede informatie beschikbaar is over OCD zodat iemand die googlt naar antwoorden deze kan vinden.

Klein stukje reclame (niet gesponsord) als je meer wilt weten over dwangstoornissen kijk dan even op ocdnet.nl daar vind je informatie over ocd, ervaringsverhalen en kun je zorgprofessionals die kennis hebben van ocd vragen stellen. Heb je behoefde aan lotgenotencontact kijk dan op ocdcafe.nl voor verschillende mogelijkheden om in contact te komen met mensen die het zelfde hebben als jou.