Eerder heb ik al verteld over de beslissing om huishoudelijke hulp te vragen, we zijn nu een stapje verder, de hulp is aangevraagd en het wmo gesprek is geweest. Dat gesprek liep wat anders dan gepland, omdat de gene waarmee we het gesprek hadden ziek was. Niet heel ziek want hij kon nog wel over de telefoon overleggen en dat deden ze dan ook, mijn begeleidster en hem.
Ze is blijkbaar overtuigend want het was al toegezegd dat ik hulp zou krijgen, de details zijn nog niet duidelijk doordat er nog moet worden uitgezocht waar er het snelst plek is enzo.
Ook gaan ze kijken of er een bedrijf ingeschakeld kan worden om het huis start-klaar te krijgen, een grote beurt zodat de huishoudelijk hulp en ik (ja ik moet ook nog wat doen) het bij kunnen gaan houden. Ik vind het heel moeilijk om dat toe te staan want er gaan gewoon wildvreemden door je huis heen maar ik zie ook wel in dat ik het never nooit niet voor elkaar ga krijgen.
Nu het echt word merk ik dat ik me er niet goed bij voel, het is de juiste beslissing maar er zit ook een hoop emotie achter. Ik schaam mij voor de staat van mijn huis, het is er in tussentijd eerder erger op geworden dan beter. Ik ben ook boos op mezelf omdat het me niet lukt, noem mezelf een luie donder omdat er vaak niks uit mijn handen komt. En ik ben verdrietig omdat dit niet het leven is dat ik me had voorgesteld, ik zou een stuk minder beperkt willen zijn dan ik ben.
Dit is niet wat ik wil maar wat ik wil gebeurt niet, ik heb het echt best lang zelf geprobeerd met alle handvatten die ze me kunnen geven maar het wordt niks beter.
Ik hoop dat als het opgezet is en loopt dat ik dan op een gegeven moment kan zeggen “ het is goed zo” maar zover ben ik echt nog niet.
Madelon Wonink 