ik ben al jaren bekend met spanningsklachten, het komt zelden voor dat ik ze niet heb. Pijntje hier, pijntje daar en wat stijve spieren, ik ben het wel gewend. Soms zijn de klachten wat erger, zo heb ik op mijn 14de spit gehad, heb op de bank gelegen voor een nacht omdat ik niet meer naar boven kwam. Na een bezoek aan de huisarts en de geruststelling dat er niks stuk was en het advies om toch te blijven bewegen ging het geleidelijk aan beter. Nu als ik mijn rug weer voel gaan weet ik wat te doen, pijnstiller nemen en bewegen en tot nu toe is dat altijd nog goed gegaan.
Een psychiater vroeg me eens hoe erg de spanning was met “maar je kunt je altijd nog wel bewegen?” waarop ik “meestal wel” op antwoordde. Ik vond dit een geruststellend antwoord, hij niet. Voor mij was het heel gewoon dat ik af en toe niks kon/kan door de spanning en angst maar dat is het schijnbaar niet.
Nu heb ik iets nieuws, ik klem met mijn kaken op elkaar en knars s’nachts, hierdoor heb ik last van kaakpijntjes en hoofdpijntjes en das niet zo fijntjes. Ik doe dit echter vrijwel onbewust dus ophouden gaat een dingetje worden. Voor de nacht gaat er een bitje gemaakt worden om mijn al aangetaste tanden te beschermen en hopelijk ook mijn klachten te verminderen. Verder krijg ik fysiotherapie voor mijn kaken, heb nu 2 sessies gehad, nr 1 was vooral vragen beantwoorden en kijken wat er mis is (dat deed zeer) en in sessie 2 zijn mijn kaken los gemasseerd. Klinkt fijn maar ik vind aangeraakt worden door iemand die ik niet heel goed ken niet erg fijn, ik sta het wel toe maar prettig is anders, ook was het allemaal wat gevoelig in de kaakspieren. Volgende keer zal ik een oefening aangeleerd krijgen die ik dus zelf doe en daarmee kan ik dan tijdens de vakantie van de therapeut aan de slag. Ik hoop dat ik op een gegeven moment zelf met de oefeningen verder kan zodat ik het zonder de belasting van de afspraken maar dat is afwachten.
Met zoveel spanningsklachten zal het wijselijk zijn om stress en spanning te vermijden maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want gewoon leven levert deze spanning op. Mijn psychische aandoeningen zitten zo in elkaar dat elk contact met een ander mens spanning geeft. Het is nu eenmaal geen makkelijk leven en daarin probeer ik mijn weg te vinden maar alles dat spanning geeft vermijden zal betekenen dat ik helemaal geen leven meer over hou en dat zal ik niet vrijwillig doen.
Madelon Wonink 