voor dit verhaal gaan we even terug in de tijd dus ga er maar even goed voor zitten want we gaan best ver, iets meer dan 20 jaar terug.
Zzzzzzzzzzzzzzzzzwoep
daar zijn we dan, ik ben 11 of 12 jaar oud en we zijn op mijn basisschool de Klinke. De Klinke is een school voor kinderen met leer en/of gedragsproblemen, ik zat er omdat ik verzoop in de grote klassen, had wat moeite met niet wegdromen en in de omgang met andere leerlingen. We hadden ook een Karel* in de klas en een van zijn probleem was dat hij ervoor zorgde dat hij zijn zin kreeg door andere leerlingen te bedreigen en schuwde niet weg van geweld. Ik kan me echt niet herinneren wat de precieze aanleiding voor het conflict, het moet iets zijn geweest dat ik heb gezegd of gedaan maar ik weet het echt niet meer. Wat ik nog wel herinner was dat de juf even niet in de klas was en hij tegenover mij stond met een opgeheven vuist, ik geloofde de dreigende houding niet echt en vroeg of hij me wou slaan ofzo, het antwoord was een ja in de vorm van zijn vuist in mijn gezicht.
Karel is niet lang na dit incident naar een andere school gestuurd, eentje waar ze wat meer konden met zijn specifieke problemen.
Een paar dagen na dit incident had ik wat last van een emotie, ik was boos. Ik ging destijds ook nog naar een naschoolse opvang voor kinderen met een rugzakje en daar hadden ze een boksbal. Er was wel eens gezegd dat we er altijd om mochten vragen of dat ding te gebruiken (ik vermoed om boosheid in goede banen te leiden). Ik vond het een goed moment om dat ding eens uit te proberen en vroeg een begeleidster of dat mocht. We gingen samen naar boven en na een aarzelend begin sloeg ik toch aardig tegen dat ding op. De begeleidster vond dit een prima moment voor een gesprek naar de aanleiding van mijn boosheid en vroeg wie ik zo zou willen slaan. Zonder echt na te denken antwoordde ik “karel” maar daar kreeg ik onmiddellijk spijt van, niet door de reactie van begeleidster die kreeg niet eens de kans te reageren maar mijn geweten greep in. Ik had gezegd dat ik iemand pijn wou doen en dat mag niet en ik schrok ervan dat ik het eigenlijk wel meende. (nu ik er over heb vind ik het weer erg) ik herstelde me snel dat ik niemand pijn toewenste en dat niemand zoiets verdiende, tegen de begeleidster maar ook tegen mezelf, ik wou heel graag het terugdraaien en dat ik gewoon lief was, ook al had hij mij pijn gedaan.
Toen recent mij deze gebeurtenis weer te binnenschoot was ik dankbaar voor de herinnering want het is iets dat zegt dat ik toen al een vrij streng geweten had en toen al elke vorm van boosheid van mezelf ten strengste afkeurde ook al was dit wellicht wel terecht. Ik wist toen nog niks van dwang of moreel perfectionisme dus kan het als bewijs dienen dat ik het me zelf niet heb aangepraat om interessant te zijn ofzo, ik was al zo nog voordat ik wist wat het was.
* niet zijn echte naam
Madelon Wonink 