DBS en het voortraject

de afkorting staat voor Deep Brein Stimulatie. Het is een behandeling die met succes wordt toegepast bij mensen met parkinson en psychische aandoening zoals OCD. De behandeling bestaat uit een operatie waarbij er elektronen in de hersenen worden geplaatst en die via microstroompjes een specifiek gebied stimuleren ten doel dat het de klachten verminderd of soms zelfs helemaal doet verdwijnen.

Hersenchirurgie dus, das niet niks. En toch denk ik erover na om het te laten doen. mijn dwang maakt me soms best wanhopig en ik heb er ook wat depressieve klachten bij die volgens mij komen mede door de lijdenslast van de dwang (een andere factor is aanleg) ik denk dat er iets moet gebeuren om mijn klachten te verbeteren anders zie ik deze depressieve klachten ook nog erger worden met alle gevolgen van dien.

Ik heb nog mijn twijfels, wat als ik dat doe en het werkt niet ? Wat zijn de mogelijke complicaties? En wat als het wel heel goed werkt, wie ben ik zonder mijn dwang?

het goede nieuws is dat ik ook nog niet hoef te beslissen want DBS wordt alleen gegeven aan patiënten met ocd die echt alles hebben geprobeerd om beter te worden, ze hebben op hun website een lijstje staan met stappen die je moet hebben ondernomen voordat je in aanmerking komt voor de behandeling. Dit is dat lijstje:

U komt in aanmerking voor DBS indien u minstens 5 jaar lijdt aan ernstige OCS en geen of onvoldoende baat hebt gehad bij:

• Tweemaal een behandeling met een SSRI (antidepressivum) in maximale dosis gedurende tenminste 12 weken.
• Eenmaal een behandeling met clomipramine (antidepressivum) in maximale dosis gedurende tenminste 12 weken.
• Eenmaal een behandeling met een SSRI in maximale dosering in combinatie met een atypisch antipsychoticum.
• Eenmaal een behandeling met cognitieve gedragstherapie in combinatie met effectieve medicatie gedurende 18 weken.

Aan de hand van dit lijstje zal ik bespreken waar er nog stappen gemaakt kunnen/moeten gemaakt worden maar eerst wil ik de eerste zin bespreken. Ik struikel over het woord ernstig, lijdt ik ernstig genoeg om ernstig genoemd te worden ? Ik weet het niet. Ik heb best veel last en het zit mijn leven steeds dwarser maar lijd ik al 5 jaar ernstig ? Ik denk dat ik dit hun maar laat beslissen. Als zij denken dat het allemaal wel meevalt en ik gewoon wat flinker moet worden wordt ik afgewezen.

Punt 1: ik heb meerdere malen behandeld met een SSRI maar heb nooit echt de maximale dosis geslikt, het werd altijd besloten voor dat punt dat het niet goed genoeg werkte en dan werd er geswitcht. Voordat ik wist dat ik ocd heb nam ik het ook tegen depressie en daar werkte het prima tegen dus was er voor een lange tijd ook geen reden tot verandering. Ik stond verandering ook wel eens in de weg omdat de wisselingen van dosis of middel mij vaak best zwaar vallen en vanuit mijn autisme heb ik nu eenmaal een weerstand tegen verandering. Maar dat is iets dat valt te proberen. Denk dat het ook stap 1 is, mijn huidige medicatie opbouwen totdat het werkt of tot max dosis.

Punt 2: ik heb nog geen clomipramine geprobeerd omdat de angst is dat ik daardoor weleens veeel zwaarder kan worden en ik ben al aardig wat te zwaar. Misschien is dat een onterechte angst, geen idee, om daar achter te komen moet ik het proberen.

Punt 3 : ik neem al jaren een antipsychoticum om de chaos in mijn brein wat te dempen, heb zelfs een tijdje op 2 verschillende gezeten maar helaas werkt het onvoldoende tegen de dwangmatige angsten.

Punt 4: ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en nam toen medicatie. Zou moeten tellen of het 18 weken waren. Achteraf gezien ben ik niet zeker of we er lang genoeg mee zijn doorgegaan (hoewel het niet mijn keus was te stoppen) het deed denk ik wel wat maar het effect is vrij snel na stoppen weer verdwenen. De psycholoog leek ook wat positiever over mijn vooruitgang dan ik maar dat probleem heb ik wel vaker.

Wat in deze nog kan proberen is intensievere behandeling, er zijn trajecten waarin je 5 dagen in de week voor een paar weken exposer doet, de vraag met dat is wel of ik dat zou trekken, vooral omdat deze trajecten vaak in groepen worden gegeven en groepstherapie valt me altijd zwaar door mijn autisme.

Dus er zijn nog stappen die gezet moeten worden voordat DBS zelfs een mogelijkheid wordt en eerlijk gezegd hoop ik dat ik niet aan het eind kom maar dat één van die stappen voldoende gaat helpen.