k had mijn autisme diagnose al toen ik me in 2012 bij de ggz melde met een depressie die de huisarts niet kon verhelpen. Achteraf gezien had ik ook al aardig wat dwangklachten maar de diagnose ocd kwam pas na jaren behandeling. Ik zelf herkende wat ik had ook niet als ocd vooral omdat ik een nogal stereotiep beeld had van de ziekte, ik dacht aan mensen die overdreven veel schoonmaakte omdat ze smetvrees hebben of het niet kunnen hebben dat er iets scheef ligt. Hoewel dat ook zeker voorkomt is ocd zoveel meer dan dat en nu schaam ik me wel voor de oppervlakkige denkwijze van toen. Het waren niet mijn eigen behandelaren die inzagen dat mijn klachten ocd waren maar bij toeval kruiste online mijn pad met Menno Oosterhoff die me de goede richting in wees. Ik vraag me wel eens af hoelang het zou hebben geduurd als dat niet was gebeurd. En waarom duurde het zo lang?
Mijn meest merkbare dwangklachten bevinden zich in de sociale interactie. Het is een nogal grote angst om vervelend te zijn en mensen te kwetsen en ik kan begrijpen dat, dat vanuit autismespecialisme gezien kan worden als onzekerheid en gebrek aan vaardigheid. Ik denk dat geen kampioen zijn in sociaal doen zeker niet helpt maar denk dat wel wat werd onderschat hoe vergaand deze angst was. Mijn dwanghandelingen werden zeker niet als zodanig herkent. Mijn vragen om bevestiging en geruststelling werd eerder aangemoedigd dan afgeremd. Misschien dachten ze net als ik als genoeg mensen bevestigden dat mijn gedrag prima was dat ik dan minder angstig zou worden maar dat gebeurde niet. Toen mijn depressie met medicatie opklaarde werd gesteld dat het beter met mij ging en na een traject voor sociale angst werd psychologische behandeling afgebouwd en gestopt. Ik had de handvatten maar kon er voor mijn gevoel niks mee en bleef maar zitten met de angst. Mij werd gezegd dat het gewoon bij mij hoorde en dat acceptatie de beste weg zou zijn, dat was een pittige boodschap want voor mij betekende dat ik een behoorlijk zwaar leven tegemoet zag.
De vraag is of ik die zwaarte wel goed communiceerde en daar ben ik niet zeker van, ik lijk geen talent te hebben van overtuigend overbrengen dat ik lijd. Dit leidt ik af aan wat de ander zegt en doet, ik heb zelf geen beeld van hoe ik overkom, ik heb gewoon geen idee. Vaak heb ik het gevoel dat wat ik ervaar op mijn voorhoofd staat geschreven maar vaak valt dat tegen.
Toen eenmaal wel duidelijk was wat ik had werd er ook naar gehandeld en ben ik weer terug naar psychologische behandeling gegaan, helaas met niet heel veel succes, nog iets waar ik geen talent ik blijk te zijn. Nu zijn we naar andere opties aan het kijken.
Hoeveel het had geholpen als ik eerder was gediagnosticeerd is onmogelijk te zeggen maar ik denk zeker dat het iets had geholpen. Weten hoe het mechanisme werkt en wat ik er tegen kan doen helpt al, het maakt me minder machteloos tegen deze ziekte. Ook had het misschien voorkomen kunnen worden dat het erger werd, wat het zeker is geworden de laatste jaren.
Ik neem het ze niet kwalijk, ze deden echt hun best en wisten net als ik niet beter. Maar ik vind het wel jammer dat het zo gelopen is.
Madelon Wonink 