Alleenstaand

Dit onderwerp kwam vandaag van 2 plekken naar mij toe, een tweet en een gesprek en ik denk dat ik wel kan vertellen hoe ik erin sta.

Op het moment ben ik niet opzoek naar een relatie omdat ik denk dat ik daar geen ruimte voor heb. In mijn hart heb ik genoeg ruimte voor een geliefde maar er is geen plek in mijn hoofd.

Ik kan me niet voorstellen dat ik nu in staat ben om een volwaardige relatie aan te gaan, er zijn gewoon te veel obstakels op die weg.

Bij stap 1 iemand ontmoeten raak ik al in de problemen, contact leggen is altijd een hele opgave geweest en is dat nog steeds. De kans is klein dat ik toevallig iemand tegenkom maar actief zoeken zorgt voor veel te veel stress waardoor dat ook gedoemd is te falen.

Door mijn autisme zijn relaties met mensen (in welke zin van het woord dan ook) harder werken voor beide partijen, het is iets dat ik graag doe (krijg we veel voor terug) maar het is nog maar de vraag of ik het ook volhoud met een relatie die een stuk intensiever is dat de familie en vriendschapsbanden die ik nu heb. ook zal ik meer leunen op een partner vooral in het begin want ik weet niet goed hoe zoiets werkt.

daarbij komt ook nog mijn OCD. Deze richt zich vooral op de omgang tussen mij en de rest van de wereld en raakt echt elke relatie die ik heb dus ik kan het me niet voorstellen dat het een liefdesrelatie zou overslaan. Ik denk dat in een relatie die zo belangrijk voor mij is ik een stuk onzekerder zal zijn en een stuk dwangmatige in verzekeren dat ik alles goed doe, goed zeg, goed bedoel, goed voel. Daar zal ik niet alleen knettergek van worden maar ook degene waarmee ik de relatie mee heb. Ik denk niet dat ik het de toekomstige partner aan kan doen om op die manier samen te lijden.

Ik zeg niet nooit maar nu zoals ik nu ben kan het gewoon niet, er is geen ruimte.