ik heb het wel eens eerder over mijn eetproblemen gehad maar heb er weer behoefde aan erover te hebben. Het gaat nog niks beter en misschien zelfs slechter doordat ik een moeilijke periode heb gehad door medicatiewisseling.
Ondanks dat ik geen officiële diagnose heb ben ik vrijwel zeker dat ik ARFID ( Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder ) heb, die is niet zo bekend als anorexia of boulimia en als ik er informatie over zoek krijg ik flashbacks naar toen ik voor het eerst informatie zocht over mijn autisme, bijna alle informatie is gericht op ouders omdat de meeste patiënten kinderen zijn. Dat was ik ook maar ik werd groter en het probleem ging niet weg.
Ik heb wel wat hulp gehad van een diëtiste maar die kon alleen vertellen hoe ik wel moest eten en niet hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Ik heb ook wel gekeken wat de behandeling voor ARFID zou inhouden en dat kan ik samenvatten in 1 woord: exposer
dat woord ken ik al van al mijn angstbehandelingen, stapsgewijs doen wat je zo eng/ moeilijk vindt.
Ik wou dat er een andere oplossing was, een makkelijker. Een hulpverlener kan samen met je een plan maken om die stappen te zetten maar denk dat ik dat ook wel zelf kan, wat een hulpverlener verder doet is aanmoedigen en ondersteunen maar uiteindelijk moet ik het zelf doen.
Ik weet niet hoeveel een psycholoog nog toevoegt in deze, ik zou het ook kunnen doen met mijn begeleidster als steun, of weer terug gaan naar een diëtist als een stok achter de deur zou helpen.
Ik wil wel omdat ik weet dat ik heel ongezond leef maar ben ook bang om het weer te proberen en wellicht om weer te falen.
Ik besefte me laatst dat ik er iets aan wou doen omdat ik niet naar mijn huisarts durf voor pijnklachten want de vorige keer dat ik dat deed had hij maar 1 antwoord ik moest afvallen.
Het kan dat de klachten ontstaan door mijn gewicht maar zeker is dat niet en als afvallen makkelijk was had ik het al lang gedaan. Het is niet leuk om zo zwaar te zijn, om geen kleren te kunnen vinden in je maat, om geen conditie te hebben en om me bewust te zijn van de stille veroordeling van mijn medemens.
Madelon Wonink 