het is een hoofdstuk die ik nooit heb afgesloten, heb altijd het idee gehad dat ik ooit wel weer aan het werk kom, of dat realistisch is weet ik niet, het is nogal ingewikkeld.
Ten eerste mijn motivatie, wil ik echt werken of vind ik dat ik moet?
Het is soms lastig om mijn eigen wil en het dwangmatig moeten uit elkaar te halen, vooral als er sprake is van beide. Ik denk dat ik wel wil, het voelt goed om te werken en ergens aan bij te dragen. Maar er is ook sprake een schuldgevoel. Ik ben me erg bewust van de maatschappelijke norm om te werken en ik voel me zeker schuldig omdat ik dat al jaren niet doe.
Dan komt de vraag kan ik werken en het korte antwoord is, ik weet het niet.
Toen ik klaar was met school, ging ik werken. Achteraf is me wel gevraagd waarom ik geen wajong had aangevraagd aangezien ik autisme heb. Het kwam eerlijk gezegd niet in me op dat te doen, ik wou iig hebben geprobeerd om “gewoon” te werken. Ik solliciteerde, werd aangenomen en ging werken. Dat ging redelijk, het was moeilijk en zeker niet zonder problemen maar het ging. Ik werkte 40 uur in de week en soms zelfs meer. Ik had wel vrijwel al mijn energie nodig om dat vol te houden en deed naast werken vrijwel niks. Nadat ik uitviel door een vrij ernstige depressie moest ik naar het UWV en die besloot dat ik prima nog 4 dagen in de week kon werken, ik was minder dan 35% afgekeurd dus kreeg geen WIA uitkering. Na een tijdje WW kwam ik in de bijstand en daar zit ik nog steeds in.
Trouwe lezers weten dat ik een autisme diagnose heb en een ocs (ocd) diagnose heb. Beide sluiten niet uit dat ik zou kunnen werken. Ik heb toevallig een vriend die heeft ook autisme en eentje met ocs en beide zijn zeer succesvol in wat ze doen. Of beide hebben een grotere belasting is dan een van de twee is moeilijk te zeggen. Ik ken niet iemand met beide die werken maar wellicht bestaan ze wel. Ik wil graag geloven dat het wel kan.
Er is wel geprobeerd mij aan het werk te krijgen, voordat mijn contract werd opgezegd heb ik een re-integratietraject doorlopen met geen succes, er was echt niks te vinden voor mij. Er was toen ook niet heel veel werk en niemand wou iemand aannemen met een beperking de ze moesten begeleiden. Later is via de gemeente geprobeerd werk voor mij te zoeken maar met het zelfde resultaat, nergens was een plek te vinden.
Nu is er vrijwel overal een personeelstekort dus zou je denken dat ze staan te trappelen om mij maar het zou kunnen dat ze dan geen personeel hebben om de begeleiding te bieden die ik nodig heb. het gaat zeker een uitdaging worden om een plek met de juiste omstandigheden te vinden voor mij.
Een laatste ding dat me in de weg staat is angst, het vertrek bij mijn oude werkgever en de manier waarop ik ben behandelend tijdens mijn ziekte was op z’n zachts gezegd niet leuk. Ik aarzel het traumatisch te noemen omdat dat een woord is voor mensen die echt erge dingen hebben meegemaakt maar het is me bij gebleven en maakt me angstig om weer bij een werkgever te beginnen. Het is moeilijk om niet te verwachten dat het weer mis gaat hoe graag ik ook wil.
Het is een grote puzzel, eentje waarvan ik de oplossing nog niet heb, wie weet komt die later nog.
Madelon Wonink 