Ik heb er eerder over gehad dat ik een moeilijke eter ben als het gaat om avondeten, ik lust veel niet. Iets dat ik meestal wel met smaak eet is vlees, ik weet niet waarom mijn smaakpapillen dat wel aangenaam vinden en groente vaak niet. Het zou eerlijk gezegd makkelijker en gezonder zijn als het andersom was.
Laatst op dagbesteding ergerde ik me wat aan een paar mededeelnemers die vrij vocaal waren over hun veganistische keuzes, ik vond dat ze erg uit de hoogte deden en had het idee dat ze de rest van ons minachtte. Maar achteraf gezien was dat misschien meer mijn eigen schuldgevoel dan iets dat zij deden.
Ik zie mezelf als een dierenvriend, als ik niet bang voor een dier ben wil ik er altijd mee knuffelen en praten. Maak over het algemeen ook beter contact met dieren dan met mensen. Ik ben me ook bewust van de misstanden in de bio-industrie maar kijk ook wel wat weg omdat ik het erg moeilijk vind daadwerkelijk de keus te maken om werkelijk te stoppen met het gebruik van dierlijke producten. Natuurlijk is mijn bijdrage minimaal maar alle kleine beetjes helpen. Moeten we allemaal niet alles doen om zoveel mogelijk leed voorkomen ? En het klimaat is ook niet geholpen met de bio-industrie. Ik vind het erg moeilijk om daadwerkelijk de knoop door te hakken omdat met alle dierlijke producten weggestreept blijft er niet zo heel veel over van mijn dieet.
Wat ook een rol speelt is mijn dwang, ik ben moreel perfectionistisch dat wil zeggen dat ik hard werk om alles in moreel opzicht goed te doen. Het betekend echter niet dat ik me beter voel dan anderen, juist het omgekeerd, ik werk zo hard omdat ik constant het gevoel heb dat ik een slecht mens ben en ik als ware steeds moet bewijzen aan mezelf dat ik nog een beetje deug, het is moeilijk te zeggen in hoeverre mijn overwegingen hier dwangmatig zijn, wat een al ingewikkeld onderwerp alleen maar ingewikkelder maakt.
Madelon Wonink 