zoals de trouwe lezen weet heb ik autisme en ocd (eigenlijk is het in nederlands ocs maar dan krijg ik vragen zoals was dat). Iets dat bij mijn autisme komt is prikkelgevoeligheid, prikkels komen in vele soorten en maten zoals geluid, tast en dingen die je ziet. Dat zijn de prikkels die van buiten naar binnen komen maar er zijn ook prikkels die van binnenuit komen, zoals gedachten en gevoelens. Voor mij is mijn ocd een prikkelgenerator die vrijwel non-stop werkt, soms door gevoelens van angst en onrust en anders het vele piekeren over wat het nieuwste onderwerp dan ook is.
Soms zijn die prikkels allemaal veel te veel en dan “ontplof” ik. Laatst had ik z’n ontploffing en werd boos, onredelijk boos, ik wil dan niks meer, luister nergens naar en begin tegen mensen te schreeuwen dat ze moeten ophouden en weg moeten gaan. Op gegeven moment gilde ik het gewoon uit, woordeloos, een soort oerkreet om het te vele uit mijn hoofd te krijgen.
Na deze fase word ik iets rustiger een besef me wat ik gedaan heb en begin min of meer hysterisch te huilen. Dit keer was mijn begeleidster erbij en kon me troosten, het is echter niet verdriet dat dan de boventoon voert, het is schuld. Ik voel me dan gewoon verschrikkelijk schuldig over alles dat ik heb gezegd en gedaan en dat kan leiden tot de neiging mezelf zeer te doen.
Ik heb zover ik weet anderen nooit zeer gedaan in een meltdown maar het is niet onmogelijk en daarmee gaat de dwang aan de haal. Ik verlies als ware controle over mezelf voor een tijdje en dan is in wezen alles mogelijk, het helpt zeker niet dat ik dan erg boos ben.
Je hoort wel eens over mensen die gek worden en dan opeens een paar mensen neersteekt en dan denk ik dat zou mij een keer kunnen zijn. Dat is eng, heel eng, de dagen na een meltdown is die angst erg aanwezig en daarna ebt hij weg naar de achtergrond tot de volgende keer.
Madelon Wonink 