dit jaar is mijn 12de jaar binnen de ggz, dat vind ik best lang. Mijn psychiater sprak vandaag met me door wat ik allemaal als behandelingen heb gehad in die tijd. En dat zijn er aardig wat, ik heb verschillende psychiaters en psychologen gehad die allemaal hun eigen ideeën hadden wat niet verkeerd is maar kreeg van alle wisselingen wel een punthoofd.
Al pratende kwamen we erachter dat ik geen helpende psychologische behandeling heb gehad op mijn meest hinderlijke klacht, de dwanggedachte dat ik geen goed mens ben. Heb wel wat behandeling op dwang gehad,exposure op de nare gedacht wat wel hielp en de behandeling op skinpicking en dat hielp niet. De behandeling die het dichtbij kwam was de behandeling voor een slecht zelfbeeld via de comet methode maar die hielp ook niet echt en ben er mee gestopt omdat het ook erg veel van mij vroeg.
Dat ik dwang heb is lang ongezien gebleven door behandelaren maar ook voor mij, hoe komt dat ? Voor mij was het dat ik het niet kende, het beeld dat ik van OCD had was niet verenigbaar met de klachten die ik had. Ik denk dat mijn behandelaren ook mijn soort dwang niet kenden en daarbij komt dat ik veel moeite heb met verwoorden van gevoelens en gedachten dus het was best wel gissen naar wat er mis was. Wat ook niet helpt is de neiging van mij om klachten zo te presenteren dat het lijkt alsof het allemaal wel meevalt.
Op het moment word er vooral gezocht naar een psycholoog of instelling die ervaring heeft met mijn klachten, het liefst een beetje in de buurt maar ben bereid te videobellen of reizen voor behandeling. Waar wel rekening mee gehouden met worden dat ik niet overvraagd wordt door de behandeling want dan zijn we nog verder van huis. Er is over intensieve opname gesproken en ik doe het liever niet maar ook daarover kan gesproken worden. DBS (deep brain stimulation) is een optie maar ik vind het erg eng dus dat is meer een laatste redmiddel als het moet. Er is wel iets in de buurt die Trms geeft samen met cognitieve gedragstherapie maar de gene die mijn psychiater heeft gesproken geeft aan geen ervaring te hebben met mijn soort dwang, dus weten ze ook niet of het werkt daarop.
Ik verwacht als ik moet wisselen van instelling tegen wachtlijsten aan te lopen maar iets in het verre vooruitzicht is wel beter dan niks omdat het idee dat het altijd zo blijft me moedeloos maakt. Volgende week krijg ik een mail van de psychiater waarin staat wat de opties zijn en dan kan ik gaan denken over wat ik denk dat haalbaar is.
Madelon Wonink 