Angst voor psychose

Ik ban bang om een psychose te krijgen en dit is één van de weinige angsten waarvan ik precies weet hoe dat komt, ik heb het namelijk van dichtbij meegemaakt met een schoolvriendin van me. Het is helemaal goed gekomen met haar maar die ervaring heeft een diepe indruk op mij gemaakt.

Toen ze een tijdje niet op school was gekomen en niet reageerde op SMSjes besloot ik haar te bellen, ze woonde toen nog bij haar ouders dus kreeg ik haar moeder aan de telefoon die erg blij was dat ik belde. Ik kreeg haar aan de telefoon en het werd in dat gesprek niet echt duidelijk wat er nou aan de hand was maar wel dat het niet zo best met der ging dus sprak ik af de volgende dag (een zaterdag) naar der toe te komen. Eerlijk gezegd nam ik toen aan dat ze een beetje down was door het thuiszitten want het was iemand die graag dingen ondernam, ik had iig niet door dat er serieus iets mis was. Doordat ik er niet op voorbereid was schrok ik enorm van haar toestand, wat ik aantrof was niet de persoon die ik kende en gaande die dag werd duidelijk dat ze het contact met de realiteit vrijwel kwijt was.

Ze kreeg al wat hulp, slikte medicatie en eigenlijk was iedereen het er wel over eens dat een opname nodig was maar aangezien ze geen direct gevaar voor der zelf of anderen was en volwassen was, moest ze daar zelf toe beslissen en daar leek ze op dat moment niet toe in staat.

Ik wou er voor mijn vriendin zijn in deze moeilijke tijd dus ik sprak af dat ik de volgende dag terug zou komen. Op weg naar huis stortte ik volkomen in, het was verschrikkelijk om iemand waar ik veel om gaf zo verloren te zien. Thuis gekomen (toen nog bij mijn ouders) vertelde ik huilend over mijn bezoek. Zij vonden het plan om de volgende dag weer terug te gaan geen goede, ze zagen dat ik het me heel erg aantrok en het niet goed aankon maar ik wou er niks van weten. Ik weigerde weg te lopen van iemand die me zo nodig had.

Dus ik ging de volgende dag weer terug, haar ouders waren blij met mijn komst want ze wilden nog naar een verjaardag, voordat ik wist wat er gebeurde waren zij vertrokken en was ik alleen in hun huis met een goede vriendin die zo de weg kwijt was dat ze me niet eens altijd herkende. Ik wist dat zij niet verantwoordelijk kon gehouden worden voor haar veiligheid of gezondheid (ze was ook diabeet) dus was ik dat.

Ik was wettelijk volwassen (18) maar eigenlijk ook nog niet, ik was niet eens in staat om voor mezelf te zorgen laat staan voor een in wezen hulpeloos persoon, die verantwoordelijkheid drukte heel zwaar op me. Ze was ook volkomen onvoorspelbaar voor mij, ik was niet alleen bang  dat haar wat zou overkomen maar ik wist echt niet waartoe ze in staat was in die toestand, ik was bang voor haar. Dat was een heele lange middag, in werkelijkheid zal het een paar uurtjes zijn geweest maar er kwam geen eind aan en ik huilde van opluchting toen haar ouders weer terugkwamen.

Sinds dien had ik duidelijk voor me dat ik dat nooit wou meemaken, zo verloren, zo de weg kwijt zijn. Ik ben best wel een controlfreak en mij was goed duidelijk dat zij toen nergens meer controle over had. Het kan iedereen overkomen dus waarom mij niet ? Zou ik dan op tijd hulp kunnen zoeken of zal ik afhankelijk zijn van dat anderen het opmerken en mij helpen? En waartoe zal ik dan in staat zijn? Ik weet al ik in staat ben verschrikkelijke dingen te bedenken (intrusies) wat zal ik dan doen?