Ik heb goed nieuws, het gaat wat beter met me. Ik ben minder dwangmatig en minder angstig, dat maakt het leven een stuk prettiger. Ben zeker niet “genezen” van beide niet maar het is wel een stuk dragelijker.
Hoe komt die omslag nu? was het mijn vechtlust, wilskracht, of moed? Nou nee dat niet Ik probeerde echt wel maar gaf meer toe dan zou moeten en vaak zakte de moed me in de schoenen. Nee het was de beslissing om mijn antidepressiva wat op te hogen, chemie dus.
De beslissing om dit te doen was geen makkelijke omdat ik me het opbouwen nog herinnerde en de tijdelijke bijwerkingen geen pretje zijn, ook was ik er bang voor omdat er veel spookverhalen over de SSRI’s (waar mijn medicatie onder valt) breed uitgemeten werden door de media.
Maar het kon niet langer doorgaan zoals het ging, ik was regelmatig volkomen in paniek om in wezen niks en het lukte me niet om daarvan los te breken. eerlijk gezegd werd ik af en toe best wanhopig ervan.
De eerste week was inderdaad vol met bijwerkingen en dat was lastig maar met steun van behandelaren en anderen kwam ik daar doorheen, het duurde wel wat langer voordat ik het effect ook merkte maar het kwam uiteindelijk toch. Het is altijd even wennen als het opeens beter gaat, het lijkt dan niet te kloppen hoe ik me voel omdat ik in mijn hoofd me nog (in dit geval) zeer angstig moet voelen in bepaalde situaties. Maar ik begin eraan te wennen en vindt het natuurlijk fijn, niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen die alle ellende moesten aanhoren.
Ik ben dus niet helemaal beter en geloof ook niet echt dat ik helemaal beter wordt maar het niet toegeven en niet vermijden is wel een stuk makkelijker nu de angst niet tot ondraaglijke hoogte stijgt en eeuwig lijkt aan te houden.
Dus een applausje voor de pillen en de mensen die eraan werken om ze te ontwikkelen en maken, dat mag ook wel eens gezegd worden.
Ik wil ook de mensen om me heen die me tijdens de slechte dagen steunde, heel erg bedanken. Hopelijk is het niet weer nodig en kan ik ooit iets terugdoen.