paniek !

Mijn ademhaling versneld en de drukte in mijn hoofd wordt onoverzichtelijk.

Ik sla een keer op mijn hoofd, het verlicht, even, een paar seconden misschien een moment.

Alles in me begint te loeien, gevaar gevaar, het valt net te negeren en niet weg te stoppen.

Even ijsbeer ik door de kamer heen, dat stelt mijn vluchtdrang voor een moment tevreden maar het heeft al snel in de gaten dat het voor de gek gehouden wordt en begint weer te loeien.

Ik sla weer op mijn hoofd en nog een keer en nog een keer, veel controle heb ik niet meer, wanhopig zoek ik een manier om me wat beter te voelen, om niet meer het gevoel te hebben dat ik in levensgevaar ben maar niks lijkt echt te helpen.

Ik maak me zo klein mogelijk op de bank maar mijn grote lijf zit me in de weg om klein genoeg te worden om te verdwijnen. Ik wiebel van voor naar achter en weer terug, sla mezelf en maak kreunende geluiden. Als een buitenstaande me zou zien zou deze wel eens tot de conclusie kunnen komen dat ik mijn verstand volledig kwijt ben en ik ben niet zeker hoe ver ze van de waarheid af zouden zitten daarmee. Alles dat ik doe is erop gericht om te kalmeren, om dit overweldigend gevoel te stoppen. Trek bijna letterlijk een bos haar uit mijn hoofd maar stop op het juiste moment om vervolgens maar weer te gaan slaan. Mijn maag protesteert en ik moet hoesten van het opkomende zuur in mijn keel. Mijn handen drukken op mijn schedel,alsof dat het wat binnenin gaande zou dempen of eruit duwt. Het hyperventileren is er altijd maar komt nooit echt tot een ik kan niet ademhalen piek, het golft rustig onder de stortvloed aan angst. Niks helpt, mijn hoofd schreeuwt het uit alsof het in een slechte horrorfilm zit. Ik zit vast, met gesloten ogen en handen op mijn hoofd zit ik op de bank of grond, in elkaar gedoken, klein en wachtend tot het wat kalmeert en ik weer wat kan.

Dit ging gisteren een half uur tot 45 minuten door maar het kan tot een uur of 2 duren, gevangen in angst en niet echt in staat op erg helder denken, in het begin kan ik om hulp vragen maar die is niet altijd beschikbaar of helpend, soms lijkt het dat mijn hersenen hebben besloten in paniek te raken en dan is er niks dat het helpt te ontwijken, iets dat ik moet doorstaan. De oorzaak is niet altijd even duidelijk, vaak is het een combinatie van stressers die te veel worden. Gisteren was de oorzaak vrij duidelijk, ik dacht iets verkeerd gedaan te hebben en wou niet dwangmatig gaan verontschuldigen. Het is goed dat ik is het heb doorstaan zonder toe te geven aan dwang maar ik zou liever hebben dat het minder hoog opliep.

Nu heb ik ook een beetje angst voor de angst want wanneer ga ik het weer krijgen? Hoe erg gaat het zijn? En hoeveel heb ik dan nog te zeggen over wat ik doe?