ik had corona, toen werd ik weer beter en dan komt het moment dat je weer vrij in de wereld mag bewegen. in mijn vorige blog zei ik dat ik serieus erover dacht om 8 weken thuis te gaan zitten en dat heb ik zeker overwogen maar zo is het niet gelopen.
het is altijd zo bij mij geweest dat als ik tegen iets opzie of bang ben iets te doen dat alsmaar erger wordt des te langer de aanloop ernaar toe langer wordt. ik bouw geen moed op maar de moed loopt me steeds harder mijn schoenen uit dus wachten is nooit echt een goed idee. ik wist dat dit niet anders zou zijn en mijn omgeving wist dat ook dus zodra ik me beter voelde kreeg ik aanmoediging om naar buiten te gaan. een bijkomende factor is dat ik het niet erg goed doe helemaal alleen, dan ben ik alleen met mijn gedachten en niet voldoende afleiding daarvan om niet te verzakken in piekeren. ook heb ik het idee dat mijn vaardigheid om om te gaan met mensen iets is dat oefening nodig heeft en anders verloren gaat. heb wel eens iemand gehoord over dat ze in een klooster ging voor een week en dan de dagen in stilte doorbracht, ik denk oprecht dat als ik dat zou doen dat ik het heel moeilijk ga krijgen om na die tijd nog te kunnen spreken, of dat helemaal waar is weet ik niet maar een lange tijd alleen blijven was dus geen aantrekkelijk iets en de mogelijkheid om daarna helemaal net meer mijn huis uit te kunnen/durven zo danig een schrikbeeld dat ik wel weer naar buiten wou.
ik vertelde mijn moeder eerlijk dat ik het eng vond om weer naar buiten te gaan, ze begreep het en stelde voor dat ze naar mij toe zou komen om het samen te doen. ik stribbelde nog even tegen want zij in mijn huis voelde ook als gevaarlijk maar ik zag ook wel in dat het best wel een goed idee was de angst aan te gaan.
de aanloop naar het moment toe was erger dan het moment zelf hoewel ik eenmaal buiten ook wel momenten had van lichte paniek. mensen voorbijkomen (zelfs op afstand) voelde verkeerd. ik voelde me schuldig voor de kleine mogelijkheid dat ze ziek zouden worden maar ook vies.
stel je wordt onder gescheten door een vogel, dat voel je bijna lichamelijk. dat is vies en moet weer schoon dat gevoel had ik een beetje maar de viezigheid zat van binnen en ik had ook het gevoel dat ik iedereen die maar een beetje in de buurt kwam besmeurde met die poep. dat is geen fijn gevoel en ik snap nu ook een stuk beter waar mensen met smetvrees zich druk om maken. het gevoel is al minder aan het worden en ik denk als ik mensen blijf zien en zo gewoon mogelijk leef dat het helemaal kan verdwijnen, dit is niet mijn hoofdthema ocd maar ben er dus wel gevoelig voor.
bij mij zit het vooral in verantwoordelijkheid en moreel perfectionisme, ik moet alles goed doen en anderen ziek maken is niet goed. verstandelijk weet ik wel dat het goed is dat ik naar buiten ga en mensen zie en dat ik dat vooral moet blijven doen maar mijn gevoel is nog niet zo ver, dat komt nog in opstand. ik hoop dat ik het juiste doe maar zekerheid is iets dat ik niet ken en dat is verveend.
Madelon Wonink 