Ik ben aardig actief op Twitter en gebruik ook andere sociale media om contact te houden met de wereld, ken veel mensen alleen maar online waar ik vriendschappelijk mee om ga.
Soms echter kan ik mezelf niet inhouden een mening te ventileren die voor discussies zorgen en dan wordt het moeilijker. Met discussies hebben is er niks mis en kan zelfs veel goeds opleveren het probleem is dat ik in wezen een open zenuw ben voor alle soorten van kritiek. Ik kan me er niet niks van aantrekken, alles raakt me, altijd.
Vanuit mijn dwang ben ik ook doodsbang om mensen te kwetsen dus als iemand mij verkeerd begrijpt of ik hun en ik denk dat er iemand gekwetst is, is er paniek. Ik probeer het goed te maken en de andere begrijpt niet altijd wat er dan aan de hand is en dat kan zorgen voor frustratie.
Frustratie kan ook aan mijn kant voorkomen, aangezien ik vaak het gevoel heb dat als ik maar een beetje een mening uit er altijd iemand is die me de benen onder me weghaalt met de reactie. Op z’n moment heb ik het gevoel dat ik niks goed kan doen. Dat is vaak niet eens hoe anderen het bedoelen maar ik kan niet helpen hoe ik mij voel. Online mis ik ook de nonverbale signalen die me kunnen geruststellen zoals een vriendelijke glimlach.
Het polariseren en verharden van discussies helpt ook helemaal niet mee, mensen zijn vaak zo fel op elkaar dat het beangstigd en als het tegen mij wordt gericht raak ik daar best wel van slag van.
Een oplossing heb ik nog niet, stoppen vind ik een slechte optie omdat ik er ook zoveel goeds uit haal, lotgenotencontact die ik face to face niet echt kan hebben en vriendschappelijke contacten die erg helpen met de eenzaamheid.
Madelon Wonink 